Zgadzam się, że porównanie nie jest pełne. Nie chodzi mi jednak o "głowę w chmurach", ale o chodzenie z "głową do góry" - tzn. z ufnością ku Panu Bogu i w Niego zwrócona.
W metaforze drogi nie szukam prostego przełożenia typu idę z podniesioną głową i nie patrzę pod nogi. Pisząc o "głowie do góry" myślę o tym, żeby całą ufność pokładać w Panu Bogu. On nam wskazuje drogę, a więc mówi nam również o tych niebezpieczeństwach, które czyhają tuż pod nogami. Jeśli wierzymy, że sprawcą wszystkiego w nas jest Pan Bóg, to wiemy, że z żadnego innego źródła nie przyjdzie do nas ostrzeżenie, tylko od Niego.
Tak więc, jak słusznie zauważyłeś Pawle, porównanie nie jest wprost. Chodzi mi o duchowe przeżycie drogi do Pana Boga.
W mojej propozycji patrzenia jest uwypuklenie ważności tego, by nie patrzeć tylko pod nogi. W tej metaforze patrzenie pod nogi, to zaplątanie się w tym co ziemskie, a my powinniśmy patrzeć w to co ponadziemskie. Szukać tego, kto pokazuje nam cel, a Pan Bóg, gdy się w Niego wpatrujemy, pokazuje nam jednocześnie perspektywę ale i broni nas od niebezpieczeństw drogi. Uprzedza Swoją łaską.