Pismo Święte w życiu osób konsekrowanych w świetle adhortacji Verbum Domini

d) Lektura eklezjalna

Kilkakrotnie w dokumencie mowa jest o konieczności czytania Pisma Świętego we wspólnocie Kościoła, co dotyczy również życia konsekrowanego, jak podkreśla to postulat „czytania Pisma według Ducha Świętego w Kościele” w nr. 83. W tym kontekście można przywołać kilka innych zdań z adhortacji: „właściwym miejscem interpretacji Biblii jest życie Kościoła” (VD 29); „tekst należy odczytywać zawsze w Komunii Kościoła” (VD 86). Jak ma wyglądać owa lektura Pisma we wspólnocie Kościoła? W odpowiedzi można wskazać kilka przestrzeni życia Kościoła, w których ten postulat znajduje swoje urzeczywistnienie.

Jeden z tytułów rozdziałów adhortacji podkreśla, iż „uprzywilejowaną przestrzenią słowa Bożego jest liturgia”. Pierwszy numer tego rozdziału – nr 52 ‒ rozwija tę myśl. Każda czynność liturgiczna jest przeniknięta słowem Bożym. Co więcej, sam Chrystus jest obecny w swoim słowie głoszonym podczas liturgii. Słowo nie jest tylko głoszone – one jest ciągle żywe i skuteczne dzięki Duchowi Świętemu, który sprawia, że działa ono w sercu wierzących. Ostatecznie słowo Boże w Eucharystii staje się wydarzeniem: słowo zapowiada sakrament, zaś sakrament to słowo aktualizuje.

Drugi moment podsuwany przez adhortację w kwestii czytania słowa Bożego we wspólnocie Kościoła dotyczy wspólnoty w wymiarze osobowym: Pismo ma być czytane „ze wszystkimi wielkimi świadkami tego słowa poczynając od pierwszych Ojców aż do świętych dzisiejszych, aż do dzisiejszego Magisterium” (VD 86). Konieczne jest zatem wspomaganie lektury Pisma Świętego słowem Kościoła, który poprzez swoją Tradycje przynosi żywą interpretację Biblii. Niezwykły jest dar ostatnich dwóch papieży, którzy całe swoje przepowiadanie czynią na wskroś biblijnym. W przypadku Sługi Bożego Jana Pawła II wystarczy sięgnąć po którąkolwiek adhortację czy encyklikę, by natrafić na wspaniałe fragmenty wyjaśniające i aktualizujące słowo Boże. Papież Benedykt XVI sam daje przykład lektury Pisma Świętego we wspólnocie Kościoła w książce Jezus z Nazaretu.

Wreszcie wspólnota Kościoła, w której ma dokonywać się lektura Pisma Świętego w życiu konsekrowanym, związana jest z Liturgią godzin, o czym traktuje nr 62. W niej cały Kościół-Oblubieńca przemawia do swego Oblubieńca. W ten sposób następuje uświęcenie całego dnia poprzez słowo Boże, które staje się punktem odniesienia dla wszelkiej działalności osób powołanych.

e) Słowo i milczenie

Mówiąc o sposobie lektury Pisma Świętego przez osoby konsekrowane, potrzeba zwrócić uwagę na związek słowa Pisma i milczenia, czemu zostaje poświęcony cały nr 66 adhortacji. Milczenie stanowi o tożsamości samego Słowa, którym jest Chrystus. On sam wiódł większą część swojego w milczeniu. Z tego też powodu tylko w ciszy słowo Boże może w nas zamieszkać. Bez milczenia trudno o medytację słowa. Milczenie urasta wręcz do części celebracji liturgicznej.

3. Maryja – figura osoby konsekrowanej słuchającej Słowo

Maryja jest przywołana jako wzór osoby czytającej Pismo Święte w nr. 27-28, które pełne są wręcz poetyckich obrazów. Przywołam tylko dwa z nich:

„Zasłuchana Dziewica żyje w pełnej harmonii ze słowem Bożym; zachowuje w swym sercu wydarzenia z życia swego Syna, niejako układa z nich jedną mozaikę (por. Łk 2, 19. 51)” (VD 27). „Magnificat – który można określić portretem Jej duszy – jest w całości utkany z wątków Pisma świętego, z wątków słowa Bożego. W ten sposób objawia się, że w słowie Bożym czuje się Ona jak u siebie w domu, z naturalnością wychodzi i wchodzi z powrotem” (VD 28).

Warto do tych tekstów powrócić osobiście. Tu natomiast zostanie poruszona kwestia wiary jako elementu rozstrzygającego o owocności lektury słowa Bożego przez Maryję.

Wiara jest najpierw dla Maryi aktem ofiary. Odpowiadając na słowo Boże zwiastowania: „Oto ja służebnica Pańska”, Maryja oddaje Bogu wszystko ze swojego życia, z tego, co jest w nim najwartościowsze, jeśli spojrzeć w perspektywie Jej powołania życiowego. Wiara stanowi dla Niej również akt posłuszeństwa, w którym powołanie przyjmuje nie jako szukanie swojej chwały, ale jako służbę. To wiąże się z wiarą jako aktem zaufania Bogu, szczególnie w obliczu pytań i wątpliwości, które niesie życie. W konsekwencji wiara Maryi jest aktem pokory, przez co w Jej życiu działa łaska Boża. W pokorze i ubóstwie Maryi objawia się potęga miłości Boga.

Patrząc na Maryję, Jej życie wiary, Jej zasłuchanie w słowie Bożym, które bierze Ciało z Jej ciała, odkrywamy, że całe życie Maryi było przepowiadaniem słowa Bożego, które stale ją prowadziło, przeznaczało i uprzedzało. Ta perspektywa ma otwierać się przed każdym powołanym, który swoje życie pragnie budować na słowie Bożym.