Siedmiokrotne "biada"

Czwarte „biada” - przeciw obłudnej praktyce dziesięciny (23, 23-24)

²³Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy,
bo dajecie dziesięcinę z mięty, kopru i kminku,
a pomijacie to, co ważniejsze w Prawie:
sprawiedliwość, miłosierdzie i wierność.
To zaś^a należało czynić, a tamtego nie pomijać.
²⁴Przewodnicy ślepi,
którzy przecedzacie komara, a połykacie wielbłąda.

------------------------------------------------------------------------------------------

^a) Partykuła de nie występuje w takich rękopisach jak א, D, Γ, Θ, f^{1 13}, lat, sa^ms. Pojawia się natomiast w B, C, K, L, W, D, sy, sa^mss. Niektórzy wydawcy podają omawianą partykułę w nawiasie.

I. Zagadnienia literacko-historyczne

Czwarte „biada" (ww. 23-24) znajduje paralelę w Łk 11, 42. Rekonstrukcja tekstu Q jest jednak niełatwa. Prawdopodobnie należy przyjąć istnienie dwóch wariantów tradycji Q (Q^Mt i Q^Łk). W części początkowej wersja Łukasza pra­wie dosłownie odpowiada tekstowi z pierwszej Ewangelii, z wyjątkiem drugiego i trzeciego przedmiotu dziesięciny. W miejsce Mateuszowego kopru (to anēthon) Łukasz podaje rutę (to pēganon), zaś zamiast kminku (to kyminon) Łukasz ma wszelkie zioło (pan lachanon). Z innych różnic należy wspomnieć, że Łukasz kar­ci zapomnienie sprawiedliwości i miłości Boga; Mateusz - sprawiedliwości, mi­łosierdzia i wiary.
U Łukasza podkreśla się oddawanie dziesięciny, niewymaganej przez Prawo w celu okazania pobożności (Manson, Sayings, 236). Akcent położony byłby zatem na obłudę. U Mateusza jest nieco inaczej. Pierwszy ewangelista stawia za­rzut faryzeuszom, iż wyolbrzymiają drobne zobowiązania, a pomijają to, co ważniejsze w Prawie. Obydwaj ewangeliści zgadzają się prawie dokładnie w przekaza­niu logionu: „To należy czynić i tamtego nie pomijać". Ta wypowiedź nie należy do gatunku wypowiedzi „biada" i stanowi według powszechnego przekonania dodatek. Werset 24. nie ma paraleli u Łukasza.
Za Jezusowym pochodzeniem wypowiedzi przemawia podkreślanie prawa moralnego, a także dystans do przepisów dotyczących dziesięciny. Zwraca się uwagę na fakt przynależności Jezusa do tej warstwy społeczeństwa palestyńskie­go, dla której dziesięcina była sporym obciążeniem (Luz III, 330).