Z Chrystusem po Paruzji

Fragment książki "Życie wierzącego w myśli św. Pawła", który zamieszczamy za zgodą Wydawnictwa TUM

Wierzący po powtórnym przyjściu Chrystusa nie tylko zmartwychwstanie w nowym ciele, ale też będzie mieć udział w chwale razem z Chrystusem; Apostoł mówi: „gdy się uka­że Chrystus nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale" (hotan ho Christos fanerōthe, he dzōē hemōn, tote kai hymeis syn autō fanerōthēsesthe en doksē - Kol 3,4)^[1]. Gdzie indziej słyszymy, że utrapienia obecnego czasu, określone jako „niewiel­kie", „gotują bezmiar chwały przyszłego wieku" (2 Kor 4,17), że Bóg „przeznaczył nas... ku chwale Jego majestatu" (Ef 1,12), że ta chwała zależy od odpowiedzi na wezwanie Boże („po to wezwał was przez nasze głoszenie Ewangelii, abyście dostąpili chwały Pana Naszego Jezusa Chrystusa"- 2 Tes 2,14), że zale­ży od postępowania w życiu doczesnym („abyście postępowali w sposób godny Boga, który was wzywa do swego Królestwa i chwały" - 1 Tes 2,12), wreszcie, że „chwała... i cześć i pokój" spotka każdego, kto czyni dobro „najpierw Żyda, potem Greka. U Boga nie ma względu na osobę" (Rz 2,10).

Rzeczownik „chwała" (hebr. kabot, gr. doksa) określa potę­gę, majestat, pozaziemski blask Boga, którym Bóg promieniu­je; w Ps. 150,2 słyszymy: „chwalcie Go za potężne Jego czyny, chwalcie Go za wielka Jego potęgę", a w Wj 34,16 czytamy: „chwała Pana spoczęła na górze Synaj i okrywał ją obłok przez sześć dni".

Gdzie Bóg się pojawia, tam widoczna jest jego chwała, na­wet wtedy, gdy nie można znieść całej jej pełni. Chwała Boga jest konsekwencją Jego władzy, suwerenności i doskonałości. Od Ojca pochodzi wszelka wspaniałość: „Ojciec chwały da wam du­cha mądrości i objawienia" (Ef 1,17), a człowiek jedynie może przeżywać przepych tej chwały (por. Wj 19,16n.; 40,34; 1 Krl 8,10n.), może słyszeć jej glos jak Mojżesz (Wj 53,54), ale oglądać jej nie może. Bóg objawia swoją chwałę w dziełach stworzenia: „od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty - wiekuista jego potęga oraz bóstwo - stają się widzialne dla umysłu przez jego dzieła" (Rz 1,20). Bóg także napełni ziemię swoją chwałą po spełnieniu wszystkich danych stworzeniom obietnic: „napełni się chwałą Pana cała ziemia" (Lb 14,21).

„Chwała" w ST jest też cechą królestwa Bożego i nieprze­mijającego, wiecznego świata Boga, odróżniająca ten Boży świat od ziemskiego, ograniczonego w czasie. Pismo Święte zauważa także w stworzeniach odblask chwały Boga-Stwo­rzyciela. O liliach mówi, że „Salomon w całym swym przepy­chu nie był tak ubrany jak jedna z nich" (Mt 6,29); o człowie­ku stworzonym na obraz i podobieństwo Boże; że uczyniony został „niewiele niniejszym od aniołów, chwałą i czcią" ob­darzony (Ps. 86). Hiob nazwany jest najwybitniejszym czło­wiekiem pośród wszystkich ludzi Wschodu (Hi 1,3); budowle są pełne chwały (Ag 2,9) i piękne są ciała niebieskie (1 Kor 15,40). Wspaniałe i pełne chwały stworzenia zostały jednak zniszczone przez fakt przemijania, będący skutkiem grzechu pierwszego człowieka (1 P 1,24)^[2].

W narodzeniu Jezusa, Jego posłannictwie, cudach, Przemie­nieniu, śmierci i zmartwychwstaniu objawia się blask chwały Boga („[Syn] jest odblaskiem Jego chwały, odbiciem Jego istoty"- Hbr 1,5). Sw. Jan poświadcza: „i oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy" (J 1,14), a św. Paweł określa Jezusa tytułem „Pan chwały" (1 Kor 2,8), co znaczy, że Jezus posiada chwałę i niezależnie sam tą chwałą dys­ponuje. Ewangelista Mateusz natomiast zapowiada przyjście na końcu czasów Syna Człowieczego w chwale Ojca swego razem z aniołami („Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi i wtedy odda każdemu według jego postępowania" - Mt 16,27).

Przytoczony wyżej Pawłowy tekst Kol 3,4 („gdy się ukaże Chrystus, życie nasze (hemōn), wtedy i wy (hymeis) ukażecie się ra­zem z Nim w chwale") nazywa Chrystusa „życiem naszym" (he dzōē hemōn), czym zwraca uwagę na to, że nie wystarcza twierdzić, iż życie wiernych w momencie paruzji będzie udziałem w życiu Chrystusa. Chrystus musi być „życiem wierzących", oni muszą żyć Jego życiem. Akcent spoczywa na zwrocie „Chrystus, życie nasze"^[3].

-------------------------

[1] Inną wersję: he dzōē hemōn podaje R. Popowski, Grecko-polski Nowy Testament, 956.
[2] Leksykon biblijny, Warszawa 2001,132-133.
[3] 1 J 5,12 mówi: „Kto zna Syna, ten ma życie".