Eschatologiczny obraz Boga

W pierwszym paragrafie zatrzymaliśmy się nad przemijalnym charakterem świata i, analizując Listy św. Jana, doszliśmy do wniosku, że skoro świat przemija, nie warto się do niego przy­wiązywać, ponieważ, jeżeli zwiążemy się ze światem, możemy również przeminąć, Bóg jednak pragnie, abyśmy żyli.

W drugim paragrafie, śledząc historię zbawienia Starego i Nowego Testamentu, chcieliśmy ukazać, w jaki sposób Bóg za­prasza człowieka do udziału w życiu wiecznym.

W ostatnim paragrafie zatrzymaliśmy się nad eschatologicz­nym obrazem Boga, który nie tyle się zmieniał, co się wypełniał, stawał się coraz jaśniejszy, adekwatny do obrazu samej istoty Boga, czyli Boga samego w sobie.

Listy Jana rzeczywiście można nazwać „Księgą życia wiecz­nego". Dla Jana temat życia w komunii z Bogiem, w wieczności, jest głównym celem życia chrześcijan, wszystko inne służy reali­zacji tego celu. W sposób szczególny jest on realizowany poprzez czynną miłość Boga i bliźniego.

Według Jana życiem wiecznym jest Jezus Chrystus. Wspól­nota z Jezusem sprawia, że chrześcijanie żyjąc w tym świecie, są już w pewnym sensie zanurzeni w Chrystusa, czyli w wieczność. Eschatologia jest pewnego rodzaju procesem, który realizując się w historii, jednocześnie ją przekracza. Chrześcijanie zatem w hi­storii swojego życia doświadczają rzeczywistości, która ich prze­rasta, stając się jednocześnie zaproszeniem do pełnego otwarcia się na to, co Boskie, na tajemnicę wiecznego szczęścia.

Praktyka miłości bliźniego, do której wzywa św. Jan, to nie sposób zarabiania na życie wieczne, lecz nieustanne potwierdza­nie życia, które jest w nas. Komunia z Jezusem nie zniewala, ale jest źródłem wewnętrznej wolności.

Zatem miłowanie Boga i bliźnich jest owocem głębokiej więzi z Jezusem i jest potwierdzeniem zalążków życia wieczne­go, które są w każdym wierzącym. Eschatologia Janowa, to pro­ces doświadczania życia Boga w nas już tu na ziemi. Przedsmak szczęścia, którego doświadczamy na ziemi jest zaproszeniem do pełni szczęścia, do życia wiecznego.