Eschatologiczny obraz Boga

Jezus powiązał możliwość oglądania Boga (poznania Go) z czystością serca. W Kazaniu na górze powiedział: „Błogosła­wieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą" (Mt 5,8). Trudności poznawcze w odniesieniu do Boga mogą mieć źródło we wnętrzu człowieka, w przywiązaniu do grzechu, z którego nie chce on zrezygnować. Dlatego też św. Jan wielokrotnie w Listach nawołuje do zerwania z grzechem: „Jeżeli mówimy, że jesteśmy bez grzechu, zwodzimy samych siebie i nie ma w nas prawdy" (1 J 1,8) „każdy, kto grzeszy, nie widział (Boga) ani Go nie poznał" (1 J 3,6). Boga może oglądać tylko Bóg i ten, kogo Bóg przebóstwi: „Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, [o Nim] pouczył" (J 1,18). Dlatego Bóg stwo­rzył nas na Swój obraz i podobieństwo (zob. Rdz 1,26). Niestety obraz ten został zniekształcony przez grzech pierwszych rodzi­ców i cała ludzkość znalazła się w niemożności oglądania Boga:

Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu. A niewolnik nie przebywa w domu na zawsze, lecz Syn przebywa na zawsze (J 8,34-35).

Dom Ojca to niebo: „a gdy odejdę i przygotuję wam miej­sce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem" (J 14,3). Niebo to przebywanie z Chrystu­sem, które nigdy się nie kończy, stan najwyższego i ostatecznego szczęścia, dziedzictwo niezniszczalne, niepokalane, niewiędnące, źródło nasycenia wszystkich duchowych władz. Wybrani żyją „w Nim", ale zachowują i - co więcej - odnajdują tam swoją praw­dziwą tożsamość, swoje własne imię^[22]. To posiadanie najwyższe­go Dobra, którym jest sam Bóg. Niebo to widzenie Boga „takim, jaki jest", upodobnienie się do Niego w najwyższym stopniu (zob. 1 J 3,2). Tajemnica komunii z Bogiem i tymi wszystkimi, którzy są w Chrystusie, przekracza wszelkie możliwości naszego zro­zumienia i wyobrażenia. Pismo Święte mówi o niej w obrazach: życie, światło, pokój, uczta weselna, wino królestwa, dom Ojca, niebieskie Jeruzalem, raj: „to czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rze­czy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują" (1 Kor 2,9)^[23].

Oglądać Boga twarzą w twarz oznacza oglądać Go bez po­średnictwa żadnego stworzenia. Jezus „otworzy" nam niebo przez swoją Śmierć i swoje Zmartwychwstanie. Życie błogosławionych polega na posiadaniu w pełni owoców odkupienia dokonanego przez Chrystusa, który włącza do swej niebieskiej chwały tych, którzy uwierzyli w Niego i pozostali wierni Jego woli. Niebo jest szczęśliwą wspólnotą tych wszystkich, którzy są doskonale zjed­noczeni z Chrystusem^[24].

Jan zachęca do wytrwałości gminę chrześcijańską słowami: „Dzieci trwajcie w Nim, abyśmy, gdy się ukaże, mieli pełną uf­ność i nie zostali przez Niego zawstydzeni, gdyż przyjdzie" (1 J 2,28). Po tej zachęcie do wytrwałości, św. Jan przypomina powo­łanie chrześcijan do bycia dziećmi samego Boga. To powołanie jest zobowiązujące:

„Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest. Każdy zaś, kto po­kłada w Nim tę nadzieję, uświęca się podobnie jak On jest święty" (1 J 3,2-3).

Na swojej drodze chrześcijanie powinni naśladować Jezusa Chrystusa - Jednorodzonego Syna Boga: „Po tym poznaliśmy miłość, że On oddał za nas swoje życie. My także powinniśmy oddać życie za braci" (1 J 3,18).

Życie wieczne jest dla św. Jana tym, czemu podporządkowa­ne jest całe życie chrześcijańskie. Pragnienie udziału w chwale Boga jest nadrzędnym celem, inne cele powinny być mu podpo­rządkowane.

W listach Jana dostrzegamy obrazy eschatologii zrealizowanej. Eschatologia Janowa, to oglądanie Boga „twarzą w twarz", to świa­domość bycia podobnym do Boga: „będziemy do Niego podobni, gdyż ujrzymy Go takim, jakim jest" (1 J 3,2). To podobieństwo nie wyraża się w zewnętrznym wyglądzie, ale w wewnętrznym pięknie, w wewnętrznej czystości, „jak On jest czysty" (1 J 3,3).

Eschatologię Janową możemy zamknąć w określeniu „życie wieczne", czyli życie, którego źródłem jest sam Bóg. Na prze­strzeni historii zbawienia Bóg objawiał stopniowo samego sie­bie, swoją istotę, którą jest życie (zob. Rdz 3,15).

------------------------------

[22] KKK 1025.
[23] KKK 1027.
[24] KKK 1026.