Wiara w Ewangelii św. Mateusza

Jeżeli chce się dobrze zrozumieć, czym jest nawrócenie, np. w Ewangelii św. Mateusza, to należy zwrócić uwagę na rozdział 18. Ewangelista dokonał pewnych zmian w stosunku do Ewangelii św. Marka (Mk 9,33b-35). Zaraz na początku zamiast Dwunastu pisze uczniów i jest oczywiste, że myśli o chrześcijanach i pragnie im przekazać pewne pouczenia.

Wprowadza także zmiany w dalszych wersetach. Nie pisze już o dzieciach, ale wzywa uczniów, aby się stali „jak dzieci” (Mt 18,3). Jedynie ci, którzy się uniżą i staną się jak dzieci, otrzymają królestwo niebieskie. W wersecie tym Ewangelista nie myśli o chrzcie, ale o ciągle dokonującym się nawróceniu, które objawia się w postępowaniu ochrzczonego.

Zatem nawrócenie to nie tylko odwrócenie się od zła i grzechu czy asceza i posty, ale jego istotę stanowi całkowite zwrócenie serca ku Bogu na wzór dzieci. Rzeczą konieczną jest uznanie swej niewystarczalności, a w następstwie tego wzbudzenie pełnego i bezgranicznego zaufania oraz całkowite oddanie się Bogu. Właściwe i pełne nawrócenie dokonuje się wtedy, gdy człowiek nie pokłada ufności w sobie i gdy nie jest przekonany, że może sam siebie zbawić, ale ufa bezgranicznie Bogu i tylko od Niego oczekuje zbawienia.

Z nawróceniem związana jest w takim razie wiara i stanowi jego pozytywny element. W świetle tego można dopiero zrozumieć, dlaczego w słynnej wypowiedzi Jezusa, streszczającej całe Jego nauczanie, św. Mateusz nie wspomina o wierze jako o koniecznym warunku osiągnięcia królestwa niebieskiego (Mt 4,17; por. Mk 1,15). Według tego Ewangelisty nie istnieją dwa niezależne elementy: nawrócenie i wiara, gdyż te dwa terminy są zbieżne. Dlatego używa na przemian jednego albo drugiego określenia.