Na miarę Boga


Na różne sposoby ludzie próbowali wyrażać i naśladować cechy przypisywane bóstwom. W pogańskich kultach przez muzykę, tańce i śpiewy usiłowali uzewnętrzniać to, co niewidzialne. Bóg może i powinien być naśladowany przez człowieka, ponieważ tylko on jest zdolny Go poznać – głosili filozofowie rzymscy. Stary Testament ujmował tę możliwość na dwa sposoby. Z jednej strony prorocy krytykowali dążenia władców chcących upodobnić się do Boga. Aspiracje te kończyły się zawsze klęską. Z takiego przypadku drwił prorok Izajasz w poetyckiej formie: „Wstąpię na szczyty obłoków, podobny będę do Najwyższego. Jak to? Strącony jesteś do Szeolu, na samo dno Otchłani!”. Obietnicę kusiciela upodobnienia się człowieka do Boga dzięki poznaniu dobra i zła ukazał autor natchniony jako prowadzącą do zguby. W końcu tę możliwość upodobniania się wyklucza sam Bóg, który przemawia przez proroka w czasach niewoli babilońskiej: „Komu Mnie podobnym i równym uczynicie? Z kim Mnie zestawicie, jakoby z podobnym?”.