Biblijne okruchy

Potem były maleńkie, ilustrowane pięknymi zdjęciami książeczki, pełne biblijnych, mądrościowych cytatów, wręczane mi przez babcię przy lada okazji. „Perełki Słowa” – chyba jakoś tak się nazywała ta seria. A może się mylę? Bo przecież taki sam tytuł nosił cykl tekstów ks. Tomasza Horaka (można go znaleźć tutaj).

Studia były „czasem opowieści”. Jung, Propp, Campbell – może to i mało biblijne towarzystwo, ale wczytując się w ich prace i teorie, raz po raz uświadamiałem sobie, że jedną z tych rzeczy które wyróżniają nas jako ludzi, jest zdolność, czy też potrzeba snucia opowieści. Fascynujących, zajmujących historii. A Stary i Nowy Testament są ich przecież pełne.

Ale niedawno i to zaczęło się zmieniać. Scena. Jedna biblijna scena. A czasem nawet tylko jej ilustracja. I to wystarczy, by coś we mnie poruszyć.

Taką sceną jest np. ta opisana w 1 Księdze Samuela. Anna żarliwie modli się przed obliczem Pana o potomka. „Mówiła tylko w głębi swego serca, poruszała wargami, lecz głosu nie było słychać”.

Kapłan Heli był przekonany, że kobieta jest pijana. Tymczasem ona modliła się w tak niezwykły, intensywny sposób. Może to jest właśnie biblijny klucz do modlitwy? Iść w niej na całość. Ni to milczeć, ni mówić. Po prostu modlić się, ale tak by działo się to przede wszystkim w duszy, w głębi serca...

Gdy idzie o ilustrację, to jest nią linoryt (a właściwie dwa) autorstwa Lidii Kwiatkowskiej, ukazujące Chrystusa w czasie drogi krzyżowej. Wiszą w naszej redakcyjnej kaplicy jako II i III stacja drogi krzyżowej.

Krzyż to ciężar. Symbol cierpienia, męczeństwa, zła, jakie się dokonało. Tymczasem u Kwiatkowskiej wygląda tak, jakby był on dla Jezusa oparciem, pocieszeniem, czymś, do czego można przylgnąć.

Jest więc tu raczej znakiem wiary! Tym, co może nam ona dać, jeśli tylko jesteśmy w stanie uwierzyć.

Jesteśmy?