Kościół apostolski głosi kerygmat o Jezusie, cz. II

Z drugiej strony jednak, Jezus zupełnie świadomie pozwala się nazywać Synem Dawida (Mt 21,9). Potem zaś, podczas dyskusji z faryzeuszami, podkreśla wyższość Syna Dawida nad Jego przodkiem, którego jest Panem (Mt 22,41-46). A podczas procesu przed Sanhedrynem najwyższy kapłan domaga się od Niego, aby powiedział czy jest Mesjaszem. Jezus nie odrzuca tego tytułu, ale odrywa go od pospolitych wyobrażeń o Mesjaszu i mówi o sobie jako o Synu Człowieczym, przeznaczonym do zasiadania po prawicy Boga (Mt 26,63n). To wyznanie zostało złożone w chwili rozpoczęcia się męki Jezusa i ono, uznane za bluźnierstwo, ostatecznie będzie powodem skazania Jezusa na śmierć (Mt 26,23nn). Dlatego też tytuł Mesjasz będzie tytułem szczególnych drwin podczas męki. Jak przekazuje Ewangelista Mateusz: „Wówczas zaczęli pluć Mu w twarz i bić go pięściami, a inni policzkowali Go i szydzili: „Prorokuj nam, Mesjaszu, kto Cię uderzył?” (26,67-68). Podobnie oprawcy Jezusa drwią z tytułu „król”. Dopiero spotykając Zmartwychwstałego uczniowie będą w stanie zrozumieć co właściwie oznacza tytuł „Mesjasz” w pełnym wymiarze. W drodze do Emaus Jezus odsłania najgłębszy sens tajemnicy mesjańskiej w odniesieniu do wydarzeń paschalnych: „Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, żeby tak wejść do swej chwały?” (Łk 24,26). Oczywiście nie ma tu mowy o chwale doczesnej, ale: „Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w Imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom” (Łk 24,46-47).