"Duch Boży" w oczach wspólnoty z Qumran

Co zatem może w tradycji Starego Testamentu oznaczać słowo rûaḥ - duch?

Hebrajski rzeczownik rûaḥ pojawia się na kartach Biblii Hebrajskiej blisko czterysta razy. Uważany jest za pochodną rdzenia rwḥ. Trudno jednak dokładnie podać etymologię tego słowa. Być może w myśli narodu wybranego pierwotnie chodziło o słowo onomatopeiczne. W rozważaniach egzegetycznych słowo rûaḥ określane jest jako rzeczownik odczasownikowy (tzw. verbal noun) i oznacza oddychać, wiać, dmuchać, czuć[1].

Niewątpliwie słowo rûaḥ – duch, wywodzi się ze sfery świeckiej, naturalnej. W swoim pierwotnym sensie łączy się ono ze zjawiskiem ruchu powietrza. Z tego powodu równie często tłumaczone jest w sensie „duch”, jak i „wiatr”. W Księdze Rodzaju słowo rûaḥ użyte jest na oznaczenie lekkiego podmuchu (Rdz 3,8) zaś w Księdze Wyjścia silnej wichury (Wj 10,19). Prorok Izajasz porównuje drżenie serca króla Dawida do drżenia drzewa w lesie pod wpływem wiatru – wichru (Iz 7,2). Autor zaś księgi proroka Jonasza pisze, iż Bóg zesłał gwałtowny wiatr, na skutek czego powstała gwałtowna burza na morzu (Jon 1,4). Słowo rûaḥ jest w Starym Testamencie rozumiane w sensie „oddech”, „duchowe wnętrze/zmysł”. Może nawet oznaczać jakąś duchową istotę, jak to jest w Księdze Królewskiej gdzie pewien duch wyrusza by zwieść Achaba (1Krl 22,21; por. Ps 104,4; 1Sm 16,16). W następstwie wszystkich tych możliwych zastosowań, pole semantyczne słowa rûaḥ łączy ze sobą aspekty fizyczne i psychiczne, cielesne i duchowe, materialne i niematerialne, zewnętrzne i wewnętrzne[2].

Z faktu, że w swoim podstawowym sensie rdzeń, od którego pochodzi rzeczownik rûaḥ, opisuje „ruch powietrza”, „wianie” lub „dmuchanie”, wynika prosta konsekwencja: forma podstawowa wyraża ukonkretnienie tego faktu, stąd wspomniany sens słowa rûaḥ które rozumiane w sensie naturalnym tłumaczymy jako „wiatr” lub „oddech”.