"Duch Boży" w oczach wspólnoty z Qumran

Jednak słowo rûaḥ ma sens nie tylko potoczny, ale także głęboki sens teologiczny.

Przejście pomiędzy czysto naturalnym i teologicznym (sacrum) sensem słowa rûaḥ nie zawsze jest łatwe do uchwycenia. Wyrażenie „tchnienie Twoich nozdrzy” może być poetyckim opisem (Wj 15,8) działania wiatru (Wj 14,21), który porusza wody, ale zarazem to Bogu często przypisuje się wzbudzenie lub zesłanie tej siły naturalnej (Rdz 8,1; Wj 10,13.19; Lb 11,31; Am 4,13; Jon 1,4; Ez 37,8-10). Poetyckie teksty biblijne często opisują wiatr jako coś, na czym Bóg się porusza (Ps 104,4; 148,8). Chcąc ukazać przemijalność ludzką autor natchniony napisze, że gdy „oddech/wiatr Jhwh powieje” na trawę i kwiat, te usychają (Ps 103,15-16).

Określenie „oddech Jhwh” często pojawia się w zestawieniu z Bożym słowem (Ps 33,6; 147,18). Boży i ludzki rûaḥ często wydają się być ze sobą tożsame i oznaczają obecną w człowieku siłę do życia (por. Hi 27,3; Ps 104,29-30; Ez 36,26-27). „Duch Boży” sprawia,  że człowiek w żyje (Hi 33,4; Ps 33,6; 147,18). Stąd też boski rûaḥ pojawia się często jako przeciwieństwo względem ludzkiej „cielesności”, a zatem ludzkiej słabości i przemijalności (Rdz 6,3; Iz 31,3; por. 30,1; 40,6-7). „Boski duch”, a nie fizyczna siła stanowią o rzeczywistych możliwościach człowieka (Za 4,6). „Boski duch” decyduje o trwaniu człowieka przy życiu (Hi 34,14-15; Ps 104,29-30; 146,4; Koh 12,7). Jhwh jest bowiem Bogiem „duchów wszelkiego ciała” (Lb 16,22; 27,16)”, i jako stwórca, „dał ludziom…oddech życia i tchnienie (rûaḥ) tym, co po niej chodzą” (Iz 42,5; por. 57,16; Rdz 2,7.19; Za 12,1).

Określenie „ludzki duch” – rûaḥ, bez żadnych dodatkowych dopełnień, to często wyraz różnych aspektów osobowości człowieka. Z pomocą rzeczownika rûaḥ autorzy natchnieni opisują smutek (Rdz 26,35), depresję (1Krl 21,5), złość i gniew (Sdz 8,3; Iz 25,4; Ez 3,14; Hi 15,13), brak cierpliwości (Hi 21,4; Prz 14,29), złe skłonności (Oz 4,12: duch nierządu), ale także i samoopanowanie, cierpliwość (Prz 16,32; 29,11) czy odwagę człowieka (Lb 28,18; Joz 2,11; 5,11; Iz 19,3)[3].