IV NIEDZIELA ADWENTU - ROK C

Komentarze biblijne do czytań liturgicznych.

więcej »

Biblijne konteksty

Już u drzwi

Garść uwag do czytań na IV niedzielę Adwentu, rok C z cyklu „Biblijne konteksty”.

więcej »

Wideo na niedzielę

Wierność lepsza niż podarki

Na 4 Niedzielę Adwentu C z cyklu "Wyzwania".

więcej »

Nasz cykl

Największa jest miłość

Ale czym w zasadzie jest? Jaka jest, jaka powinna być?

więcej »

"Duch Boży" w oczach wspólnoty z Qumran

ks. Piotr Łabuda Widok na Qumran

Patrząc na najróżniejsze używanie hebrajskiego słowa rûaḥ widać wielką wieloznaczność tego terminu.

„Duch Boży” jest także postrzegany jako ten, który uświęca i oczyszcza z grzechów. W pismach qumrańskich bowiem, podobnie jak w całej tradycji biblijnej, pojęcie świętości ściśle łączyło się z koncepcją czystości. Świętość była w regule qumrańskiej pojmowana tak w sensie egzystencjalnym i statycznym, jak i w znaczeniu moralnym. Świętość Boga domaga się czystości ze strony człowieka: „Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty, JHWH, wasz Bóg!” (Kpł 19,2; zob. 11,44.45; 20,7; 21,8).

Ponieważ nieczystość oddziela człowieka od Boga, dlatego czystość rytualna była koniecznym warunkiem uczestniczenia w kulcie. Z tego powodu koncepcja świętości i czystości jest wzajemnie złączona, a równocześnie staje się przeciwieństwem nieczystości, grzechu i wszelkich przejawów łamania prawa Bożego. Tym, który oczyszczał i uświęcał człowieka był Bóg – Jego „duch Boży”. Oczyszczenia z grzechów, a co za tym idzie, uświęcenia człowieka, wskazują pisma qumrańskie, dokonuje Bóg przez swojego ducha.

„Duch Boży” zamieszkiwał we wspólnocie qumrańskiej stając się dla jej członków umocnieniem w dążeniu do doskonałości, wypełnianiu nakazów prawa, wiernej służbie i miłowaniu Boga. Członkowie wspólnoty qumrańskiej uważali się bowiem za urzeczywistnienie idealnego ludu Bożego i byli przekonani, że stanowią wybraną resztę prawdziwego Izraela. Jako społeczność nowego przymierza (zob. 1QS 1,16-3,12), wspólnota qumrańska będąc głęboko przeświadczona o nadejściu dni ostatecznych realizowała wierne zachowywanie wszystkich przepisów prawa Bożego, zachowanie czystości, studiowanie Pisma Świętego i praktyki modlitewne, aby w ten sposób wypełnić wszystkie wymogi doskonałości wskazane przez Boga i dążyć do świętości. Członkowie wspólnoty wierzyli, że Bóg wspierając swoich wiernych, obdarza ich darem „ducha świętości”, który staje się dla nich umocnieniem.

Jeśli nie slyszysz radia spróbuj inny strumień lub zewnętrzny player

[1] Zob. szerzej T. Kronholm, rwḥ, w: TDOT, red. G.J. Botterweck in., Grand Rapids, Cambridge 2004, s. 361-365.

[2] Zob. L. Koehler, W. Baumgartner, J.J. Stamm, P. Dec, i in. (red.), Wielki słownik hebrajsko-polski i aramejsko-polski Starego Testamentu, t. II, Warszawa 2008, s. 246-250

[3] S. Tengström, rûaḥ, s. 389; M.V. Pelt, W.C. Kaiser jr., D.I. Block, rûaḥ, s. 1074.

[4] Pliniusz Starszy pisze o tej wspólnocie: „Na zachodnim wybrzeżu (Morza Martwego) osiedlili się esseńczycy, w pewnej odległości od przykrych woni, jakie się odczuwa na samym brzegu. Są oni samotnikami, najosobliwszymi ludźmi na świecie, którzy żyją bez kobiet, bez miłości, bez pieniędzy, mając drzewa palmowe za jedynych swych towarzyszy. Liczebność ich jednak się nie zmniejsza, bo przychodzi do nich ciągle wielu nowych adeptów, ludzi, którzy wskutek znużenia życiem albo dotkliwych odmian losu wybrali taki rodzaj egzystencji. Dzięki temu przez niezliczone wieki, chociaż trudno w to uwierzyć, przetrwał ów lud, w którym nie rodzą się dzieci. Dziećmi ich stają się inni ludzie, odczuwający skruchę z powodu życia, jakie przedtem wiedli. Poniżej esseńczyków znajdowało się miasto Engada (chodzi o ‘Ain Gedi), nad którym żyznością gleby i gajami palmowymi górowało jedynie Jerycho , ale które dziś, podobnie jak ono, jest tylko stosem popiołu. Dalej jest twierdza Masada w górach, położona również w pewnej odległości od jeziora Asfaltitis”. Pliniusz Starszy, Historia naturalis, Wrocław 1961, V,17.73.

[5] Zob. J. Flawiusz, Wojna żydowska, Warszawa 2001, IV,449-450.

[6] Siedem rękopisów z pierwszej groty (1QIz^a, 1QIz^b, 1QpHab, 1QS, 1QH, 1QapGen) kolejne zaś cztery z groty jedenastej (Zwój Świątynny, 11QPs a, 11QpalaeoLev, 11QtgHi)

[7] Termin rûaḥ występuje w niebiblijnych zwojach z Qumran (pomijając przy tym qumrańskie zwoje biblijne, w których dodatkowo jest poświadczony 108 razy) znacznie częściej niż w Biblii Hebrajskiej, gdzie pojawia się 389 razy (378 w części hebrajskiej oraz 11 razy w części aramejskiej), zob. A. Even-Shoshan, (red.), A New Concordance of the Bible. Thesaurus of the Language of the Bible Hebrew and Aramaic Roots, Words, Proper Names, Phrases and Synonyms, Jerusalem 1997, s. 1063-1066.

[8] Zob. C.A. Newsom, Flesh, Spirit, and the Indigenous Psychology of the Hodayot, w: Prayer and Poetry in the Dead Sea Scrolls and Related Literature. FS Eileen M. Schuller (STDJ 98), red. J. Penner, i in., Leiden - Boston 2012, s. 339-354; E.J.C. Tigchelaar, Historical Origins of the Early Christian Concept of the Holy Spirit, s. 167-240; tenże, rûaḥ, w: Theologisches Wörterbuch zu den Qumrantexten, red. H.-J. Fabry, U. Dahmen, t. III, Stuttgart 2016, s. 618-631.