Pawłowy obraz Ducha Świętego i tradycja Starego Testamentu

W listach Pawłowych określenie Duch Święty pojawia się w pierwszym chronologicznie piśmie Nowego Testamentu, w Pierwszym Liście do Tesaloniczan. Paweł pisze w nim, iż głoszenie Ewangelii wśród mieszkańców Tesalonik „nie dokonało się przez samo tylko słowo, ale przez moc i przez Ducha Świętego” (1Tes 1,5). Adresaci zaś „przyjmując słowo pośród wielkiego ucisku, z radością Ducha Świętego” stali się naśladowcami głoszących i Jezusa Chrystusa (1Tes 1,6). W dalszej części pisma Paweł ostrzega, iż kto odrzuca powołanie do świętości, ten odrzuca Boga, który daje swego Ducha Świętego (1Tes 4,8).

Określenie Duch Święty pojawia się także w Liście do Koryntian, gdy Apostoł Paweł z całą mocą podkreśla: „czyż nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was, a którego macie od Boga” (1Kor 6,19). Nikt też, stwierdza nawrócony u bram Damaszku młody potomek Beniamina, nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus»” (1Kor 12,3). Mieszkańcom Koryntu Paweł przypomina także, iż przez cierpliwość, czystość, umiejętność, wielkoduszność, łagodność, przez głoszenie prawdy i moc Bożą, i „przez objawy Ducha Świętego i miłość nieobłudną” i wiele innych przyczyn adresaci listu okazują się sługami Boga (2Kor 6,4-7). Kończąc zaś pismo do Koryntian Apostoł życzy adresatom, by trwali w darze jedności „w Duchu Świętym” (2Kor 13,13).