Owoce Ducha Świętego

Ostatnie trzy owoce Ducha to wierność – pistis, łagodność – prautes, oraz opanowanie – enkrateia.

Wierność  (gr. pistis) to termin często występujący w grece świeckiej na określenie człowieka godnego zaufania. Ponieważ Bóg jest wierny (Rz 3,3), służący mu ludzie także powinni być wierni. Słowo „wierność” nawiązuje również do pojęcia rzetelności lub do bycia godnym zaufania. Apostoł Paweł wskazuje, iż „owocem Ducha” jest łaska, która  sprawia, iż pozostający w łączności z Duchem jest człowiekiem, na którym można polegać.

Kolejny termin – łagodność (gr. praotes) to jedno z najtrudniejszych do przetłumaczenia greckich słów. W Nowym Testamencie ma ono trzy podstawowe znaczenia: oznacza poddanie się woli Bożej (Mt 5,5; 11,29; 21,5); podatność na przyjmowanie nauki, gdy ktoś nie jest zbyt wyniosły, aby móc czegoś się nauczyć (Jk 1,21); a najczęściej oznacza zdolność znoszenia drugich (1Kor 4,21; 2Kor 10,1; Ef 4,2). Łagodność to panowanie nad sobą, które umożliwia nam Chrystus. Termin ten łączy siłę i pokorę, oznaczając siłę pod kontrolą. Określenie to pozbawione jest negatywnego sensu związanego z brakiem ducha, odwagi lub siły, co czasami może kojarzyć się z postawą łagodności. Łaskę łagodności najlepiej pojmować jako pokorne dążenie do pełnienia Bożej woli.

Ostatnim w Pawłowym spisie „owoców Ducha” jest opanowanie – wstrzemięźliwość (gr. egkrateia), które w starożytności używano na określenie samoopanowania. Jest to cecha, która określa człowieka który dzięki wsparciu Ducha umie opanowywać pragnienia i umiłowanie rozkoszy, który umie podporządkować sobie własne ciało (1Kor 9,25), który umie opanować popędy płciowe (1Kor 7,9).

W świeckiej grece określenia „opanowanie” używano w odniesieniu do władcy, który nigdy nie dopuści, aby jego własne interesy przeszkadzały w sprawowaniu rządów nad swoim ludem. Jest to cnota umożliwiająca człowiekowi takie panowanie nad sobą, iż może on służyć innym.

Paweł podkreśla, iż chrześcijanin umarł z Chrystusem i wraz z Nim powstał do nowego, czystego życia, w którym złe nawyki dawnego człowieka bezpowrotnie przeminęły, a dobre cechy Ducha przynoszą owoce.

Ostatnia cecha w spisie „owoców Ducha” – „opanowanie”, jest szczególnie ważną. W czasach Apostoła Pawła była ona podstawowym elementem myśli hellenistycznej. Jej miejsce na końcu listy być może oznacza, iż podobnie jak miłość, pierwsza z cnót, jest wypełnieniem Prawa, tak chrześcijańskie opanowanie jest wypełnieniem wymagań etyki greckiej.

Lista „Owoców Ducha” zestawiona jest w trzech potrójnych zestawach pojęć, z których najważniejsze występują na początku i na końcu. Otwierająca listę „miłość” i zamykające „opanowanie”, reprezentują doskonałość i pełnię. „Owoce Ducha” wzbogacają życie kościoła i jego członków. Tam gdzie są one, nie ma miejsca na „uczynki ciała”. Udzielane przez Ducha łaski nie mają swego źródła w żadnym Prawie, uczy Paweł, ale są przejawem eschatologicznego działania Ducha.