Czy według Nowego Testamentu Maryja nie była dziewicą?

Takie stanowisko zaleca i nakazuje Kościół w swoim prawie: 'Podczas kiedy uwierzenie nie jest wymagane, religijne podporządkowanie intelektu i woli musi być zapewnione wszelkiej doktrynie, którą najwyższy Pontyf lub Kolegium Biskupów podaje jako sprawę wiary lub moralności' (Kan. 752 Kodeksu kanonicznego). Jak długo jeszcze będziemy korzystać z tego co nam 'podaje' do wierzenia Kościół i jego myśliciele ?

Odpowiedź:
Pewnie bardzo długo. Ciekawe, czy tak samo długo będziemy musieli korzystać z tego, co pod płaszczykiem rzekomych „faktów racjonalnych” podają nam do wierzenia na temat Biblii tacy „myśliciele” jak Agnosiewicz, licząc na naszą naiwność.





PRZYPISY:

[1] Por. M. Agnosiewicz, Dziewica i jej potomstwo .
[2] Por. E.F. Sutcliffe, The Emanuel Prophecy of Isaiah, „Estudios Ecclesiasticos”, rok 34 (1960) nr 134-135, s. 752; por. też: M. Peter, Lekcja ze Mszy św. „Rorate Coeli” (Iz 7,10-15) , „Ruch Biblijny i Liturgiczny” rok V (1952) nr 5-6, s. 409.
[3] Dość wnikliwą analizę gramatyczną tych wersów przeprowadził Edward Zawiszewski, Alma i jej dziecię (Iz 7,14) , w: Mesjasz w biblijnej historii zbawienia, red. S. Łach, M. Filipiak, Lublin 1974, s. 79-80; por. też: tenże, Komentarz perykop o Emmanuelu, „Ruch Biblijny i Liturgiczny” rok XI (1958) nr 5, s. 386.
[4] Niektórzy „wojujący racjonaliści” (A. Loisy, Holscher) twierdzili, że w Prz 30,19 słowo ‘almah jest użyte na oznaczenie cudzołożnicy. Do takiego wniosku doprowadzał ich wers następny (Prz 30,20), gdzie czytamy o kobiecie cudzołożnej. Prz 30,20 jest jednak uważany za glosę, czyli za późniejszy dodatek. Po jej pominięciu tekst brzmi rzeczywiście o wiele logiczniej i ‘almah z Prz 30,19 przestaje się w tym wypadku wiązać ze znaczeniem kobiety cudzołożnej; por. M. Peter, Lekcja…, art. cyt., s. 410.
[5] Por. E. Zawiszewski, Księgi proroków, Pelplin 1998, s. 78.
[6] Por. E.F. Sutcliffe, The Emanuel Prophecy of Isaiah, art. cyt., s. 756.
[7] Tamże, s. 757.
[8] Por. opinię Rehma, w: Pismo Święte Starego Testamentu, t. IX, cz. 1: Księga Izajasza, Poznań 1996, s. 197; por. też: Encyklopedia biblijna, Warszawa 1999, s. 228.
[9] Por. M. Peter, Lekcja…, art. cyt., s. 407; por. też: E.F. Sutcliffe, The Emanuel Prophecy of Isaiah, art. cyt., s. 757, 758.
[10] Tekst z Iz 7,14 zalicza się dziś do najstarszej warstwy Księgi Izajasza, pochodzącej wedle biblistów jeszcze od samego Izajasza, żyjącego w VIII wieku przed Chrystusem; por. S. Gądecki, Wstęp do ksiąg prorockich, Gniezno 1993, s. 100.
[11] Por. E. Zawiszewski, Alma i jej dziecię…, art. cyt., s. 82.
[12] Por. C.H. Gordon, (Analecta Oientalia, 25), Roma 1947, s. 260, poz. 1570, za: E. Zawiszewski, Alma i jej dziecię…, art. cyt., s. 82; por. też: E. Zawiszewski, Komentarz perykop o Emmanuelu, art. cyt., s. 387.
[13] Por. też: E. Zawiszewski, Księgi proroków, dz. cyt., s. 79.
[14] Por. Pismo Święte Starego Testamentu, t. IX, cz. 1: Księga Izajasza, dz. cyt., s. 197.
[15] „Syria” nr 14 z 1933 roku, s. 140.
[16] Por. E. Zawiszewski, Alma i jej dziecię…, art. cyt., s. 82.
[17] Hieronim, In. hunc. loc. [PL 24:108 C].
[18] Por. E.F. Sutcliffe, The Emanuel Prophecy of Isaiah, art. cyt., s. 757-758.
[19] Por. J. Synowiec, Na początku. Wybrane zagadnienia Pięcioksięgu, Warszawa 1987, s. 30, 43.
[20] Por. E. Zawiszewski, Księgi proroków, dz. cyt., s. 79-80.
[21] Por. tenże, Komentarz perykop o Emmanuelu, art. cyt., s. 388-389; por. też: tenże, Alma i jej dziecię…, art. cyt., s. 85; E.F. Sutcliffe, The Emanuel Prophecy of Isaiah, art. cyt., s. 761, przyp. 31.
[22] Por. M. Peter, Lekcja…, art. cyt., s. 411; por. też: E. Zawiszewski, Alma i jej dziecię…, art. cyt., s. 80-81; tenże, Księgi proroków, dz. cyt., s. 79; tenże, Komentarz perykop o Emmanuelu, art. cyt., s. 386.
[23] Por. E. Zawiszewski, Komentarz perykop o Emmanuelu, art. cyt., s. 387; por. też: tenże, Alma i jej dziecię…, art. cyt., s. 81.
[24] F. Kenyon pisał o uprzedzeniu Akwili wobec tekstu z Iz 7,14: „Moreover, he followed the anti-Christian bias of his master by using, in some passages interpreted Messianically by the Church, another word in place of Christos (‘anointed’) and in Isaiah 7:14 neanis (‘young woman’) instead of parthenos (‘virgin’)” – F. Kenyon, Our Bible and the Ancient Manuscripts, 1958, s. 103, za: D. Harris, Awake! To The Watchtower, t. I, Twickenham (b.r.), s. 59; o przyczynach powstania konkurencyjnych do LXX wspomnianych przekładów greckich ST; patrz też: Wstęp ogólny do Pisma Świętego, Poznań, Warszawa 1986, s. 165. O niechęci Żydów z I wieku wobec LXX patrz: W.J. Harrington, Klucz do Biblii, Warszawa 1997, s. 48.
[25] Por. E. Zawiszewski, Alma i jej dziecię…, art. cyt., s. 80-81.
[26] Por. H. Kung, Credo, Warszawa 1995, s. 61.
[27] Por. G.M. Bartosik, Z Niej narodził się Jezus, Niepokalanów 1996, s. 37.
[28] Drzewo genealogiczne tych braci – por.: Encyklopedia biblijna, Warszawa 1999, s. 395.
[29] Por. Józef Flawiusz, Dawne Dzieje Izraela, 1, 209 i 211; tenże, Wojna żydowska, 6, 6, 4-7,1.
[30] Por. też: G.M. Bartosik, Z Niej narodził się Jezus, dz. cyt., s. 37.
[31] „W książce Ukrzyżowany prof. Schonfielda mamy do czynienia z typowym podejściem różnej maści krytyków biblijnych szukających «historycznego» Jezusa w niehistorycznym materiale. Otóż w jednych miejscach neguje on autentyczność pewnych fragmentów, wykazując ich podobieństwo do tekstów z Flawiusza, by w innym miejscu na podstawie tychże fragmentów wyciągać niezbyt rozumne wnioski typu: «młody Jezus to rozumna istota» itp. Podsumowując: traktuje on całą ewangelię jako tekst historyczny. Podobne tendencje można zauważyć u chociażby Deschnera, który po frontalnym ataku na źródła zaczyna tworzyć różne hipotezy, myląc przy okazji fakty i odczytując dosłownie opowieści, które dotyczyły raczej czasów ewangelistów. Przykładem mogą być historie narodzin. Najpierw stwierdza się ich historyczną absurdalność, wtórność wobec starotestamentowych bajek (o narodzeniu Samsona, Samuela, Józefa i innych nazarejskich synów bożych), by następnie na podstawie tego baśniowego materiału debatować o możliwym roku narodzenia kolejnego Jozuego (po grecku: Jezusa), wyprowadzającego naród do ziemi obiecanej”; K. Sykta, Ewangelie powstały w II wieku.
[32] Por. G.M. Bartosik, Z Niej narodził się Jezus, dz. cyt., s. 38.