Pojawienie się Zbawcy, Księcia Pokoju i przyjście Mesjasza, Króla Sprawiedliwego (Iz 9,1-6 oraz Iz 11,1-9)

Za mesjańskością przemawia tu treść i kontekst z Iz 9,1-6. Wspomniane cechy nadprzyrodzone nie mogą w takim stopniu przysługiwać jakiemuś władcy ziemskiemu. Nowy Testament zawiera idee i wyrażenia zaczerpnięte z tej perykopy a odnoszące się do Chrystusa (por. Rz 15,12; Ap 5,5; 22,16; 2 Tes 2,8). W innych proroctwach też występują podobne myśli (por. Jr 23,5; Za 3,8; 6,12; Iz 9,1-6; Ps 2,8; mi 4,1-3). Starsza tradycja żydowska odnosiła ten fragment do Mesjasza, ale wyobrażali go sobie w sensie doczesnym i politycznym. Dziś niektórzy uczeni żydowscy mówią, iż Zbawiciel przyjdzie dopiero, gdy na ziemi zapanuje doskonały pokój. Egzegeza chrześcijańska widzi tu duchowe królestwo Pana Jezusa już zaczęte bądź eschatologiczne wieczne królestwo. Tak rozumieją ten ustęp św. Justyn, św. Ireneusz, Tertulian, św. Cyprian, św. Hieronim, Euzebiusz z Cezarei, św. Jan Chryzostom, Andrzej od św. Wiktora, doktorzy scholastyczni, późniejsi teologowie i współcześni bibliści.

Tekst ten opisując sielskie wspólne życie zwierząt kryje w sobie głęboką naukę. Mesjasz ma przywrócić pierwotną harmonię i pokój przez przyniesienie ludziom odpuszczenia grzechów, łaski i świętości (Iz 2,4; 9,4.6; 32,17; 60,17n; 65,25; Jl 4,17; Am 9,13n; Mi 4,3; 5,9n; So 3,13; Za 3,10; 9,10). Nowe Przymierze ma być przymierzem pokoju (por. Ez 34,25; Ps 72 [71],3.7).^[64]

Św. Paweł (2 Tes 2,8) przytacza Iz 11,4 w kontekście eschatologicznym powtórnego przyjścia Chrystusa (por. także Ap 19,15).

Streszczenie mesjańskiej nauki perykopy jest następujące. Mesjasz będzie potomkiem Dawida, królem sprawiedliwym, doskonałym, obdarzonym pełnią darów Bożych, religijnym, prawym, mocnym mocą duchową i wprowadzającym pokój. Królestwo jego ma być powszechne, pełne ładu, harmonii, dobrobytu i spokoju.

Wyjaśnienia przepowiedni z Iz 9,1-6 i Iz 11,1-9 należy szukać w kontekście jeszcze jednego, wcześniejszego tekstu Izajasza Iz 7,13-25 mówiącego o narodzeniu Emanuela.

Obie wyrocznie mają trzy interpretacje: historyczną, mesjańską – typiczną, mesjańską – dosłowną. Pierwsza odnosi się do króla judzkiego i jego syna lub do samego Izajasza i jego potomka. Chrześcijaństwo sprzeciwia się jej. Druga sugeruje, że prorok mówi o władcy izraelskim jako typie oznaczającym Mesjasza i jego matce – królowej, jako typie Maryi – rodzicielki Chrystusa. Takie tłumaczenie godzi w teorię dotyczącą znaku, gdyż nie byłoby tu znaku narodzenia z dziewicy. Narodziny następcy tronu nie byłyby niczym nadzwyczajnym. Kolejna interpretacja odczytuje wyrocznie jako odnoszące się do Mesjasza i Jego matki. Potwierdzają ją: Nowy Testament, Ojcowie Kościoła, tradycja chrześcijańska. Mt 1,22-23 zaznacza, iż błogosławiony stan matki zbawiciela będzie dziełem Ducha Świętego. Tylko dziewicze poczęcie i narodzenie tłumaczy niezwykły znak, o którym jest mowa. Tak dalekie wybiegnięcie w przyszłość jest możliwe dzięki perspektywie prorockiej. Prorok w widzeniu widzi to, co się stanie za wiele, w tym wypadku 700 lat.^[65]



ZAKOŃCZENIE


Do dziś trwają spory pomiędzy teologami różnych wyznań na temat wyjaśnienia proroctw Iz 9,1-6 i Iz 11,1-9. Różne argumenty służą przeciwko ich interpretacji mesjańskiej. Katolicy jednak, co jasno wynika z przytoczonych wyżej racji, nie mają wątpliwości, co do faktu, że mówią one o Mesjaszu. Zapowiadają Zbawiciela, którego przyjście zrealizowało się w Nowym Testamencie. Zalicza się je nawet do jednych z największych przepowiedni tego typu, a ich autora nazywa się „piątym ewangelistą”.