III. Rozproszył pyszniących się (…)

W żywocie św. Antoniego czytamy, że pewnego razu zobaczył on cały świat pełen sideł, a wszystkich ludzi zamotanych w nie i porwanych przez diabłów w otchłań. Zapytał żałośnie: „Kto ujdzie tylu zasadzkom?”, usłyszał odpowiedź: „Pokorny!”.
Wierni potrafią wybaczyć księdzu wiele słabości, ale nie potrafią znieść pychy. Jakże więc trzeba księdzu naśladować pokorną Służebnicę Pańska, by ustrzec się żądzy wielkości, która „jest przeszkodą dla Słowa. Jest […] tym duchem głuchym i niemym, który stoi na przeszkodzie wierze” (S. Fausti).

Warto zatem zapytać:

Panie, chcemy stanąć przed Tobą w całej prawdzie naszego istnienia, akceptując siebie takimi, jakimi jesteś­my. Otwórz nasze oczy, byśmy umieli kontemplować Twoje dzieła w naszym życiu. Dopomóż nam wejść głą­biej w prostą i pełną uczuć modlitwą. Naucz nas trwać przy Tobie razem z Maryją, Twoją Matką, i z Twymi świętymi. Daj nam czuć Twoją obecność i radość z Twojej bliskości, która uzdrawia nasze zranienia i uśmierza nasze łąki przed przyszłością. Dozwól nam przeżyć te dni w łasce płynącej z odkrywania Pisma Świętego, prze­żyć w pocieszeniu od Ducha Świętego, w nieustannym doświadczaniu bycia Twoimi dziećmi i w pokornym wzy­waniu imienia Boga Ojca. Amen.

Kard. Martini, Dwaj pielgrzymi na ścieżkach sprawiedliwości, Kraków 2000, 157.

Jan Paweł II w pierwszym liście do kapłanów na Wielki Czwartek przekonywał, że „jest w naszym służebnym kapłaństwie zdumiewający i przejmujący wymiar bliskości wobec Matki Chrystusa” (8 kwietnia 1979). Komunia ta najpełniej ujawnia się, gdy powołani i wierni realizują wezwanie Jezusa: „Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca…” (Mt 11,29).

Dodaj :.twój dobry czyn, który zrodził się ze Słowa