III. Rozproszył pyszniących się (…)

Pycha jest grzechem, który nadyma jak balon próżnością, wyniosłością i hardością (butą); polega na wierze, że jest się kimś wielkim. Taka postawa przeszkadza w poznaniu Boga i tłumi wyczucie głębokiej, ewangelicznej prawdy, dlatego „Bóg […] pysznym się sprzeciwia…” (1 P 5,5). Gromi pyszałków (Ps 119,21; Syr 27,28) i przestrzega, by nie wpadli w diabelskie sidła (1 Tm 3,6).

CZYTAJ!
Ps 89,1-19; Łk 9,46-48

Pojawiła się też u nich myśl, kto z nich jest największy. Lecz Jezus, znając tę myśl w ich sercach, wziął dziecko, postawił je przy sobie i rzekł do nich: Kto by to dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto by Mnie przyjął, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki.


Dodaj :. odnalezione przez ciebie teksty paralelne do rozważanych fragmentów.

ROZWAŻ!

Greckie słowo hyperephamia oznacza takie zachowanie, które – jak mówi Maryja w Magnificat – Bóg odrzuca. Ewangelista umieszcza pychę wśród kilku innych postaw wyrafinowanych, takich jak chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, głupota… i wyjaśnia, że „całe to zło z wnętrza pochodzi i czyni człowieka nieczystym” (Mk 7,22). Takie zło domaga się rozpoznania, ujawnienia (wyznania), nawrócenia i odrzucenia (rozproszenia).
Psalmista poucza, że uznanie grzechu prowadzi do odnowy. Bóg jest w stanie „ujarzmić pyszne morze”, „poskromić jego wzburzone bałwany”, „rozproszyć wrogów możnym ramieniem” (Ps 89,10n).
Niepokalana Matka Boga w swoim kantyku wzywa do wewnętrznej odnowy. Staje po stronie Tego, który ma „ramię pełne potęgi”, podstawą Jego „tronu (sądu) sprawiedliwość i prawo”, przed którym „kroczą łaska i wierność” (89,14n). Potężny Bóg jest gotów przebaczyć tym, którzy odrzucą pychę i uznają swój grzech.
Maryja staje przed Wysłańcem Bożym jako pokorna Służebnica Pańska. Wskazuje tym samym na ewangeliczną postawę dziecka, które potrafi słuchać, zaufać, dać się prowadzić. Ewangeliczny spór o pierwszeństwo, o to „kto z [uczniów] jest największy”, jest owocem ich pychy (Łk 9,46-48). Uniemożliwia poznanie Jezusa, gdyż pochodzi z nieznajomości woli Boga. Pokora jest jedyną drogą, na której można poznać Boga. Trzeba zatem stać się jak dziecko, aby dojrzeć do zrozumienia logiki Boga: „Kto bowiem wśród was wszystkich jest najmniejszy, ten jest wielki” (Łk 9,48).