Ty jesteś Piotr

Podczas ostatniego naszego spotkania czytając początek Ewangelii wg św. Marka patrzyliśmy na cuda, których dokonywał Jezus, które były znakiem nadchodzącego królestwa Bożego. Kolejne rozdziały Pierwszej Ewangelii, to dalsza działalność Jezusa – liczne cuda, nauczanie Mistrza z Nazaretu. Jednym z ostatnich cudów Jezus jest uzdrowienie niewidomego w Betsaidzie. Pisze o tym św. Marek w ósmym rozdziale.

Należy pamiętać, iż Ewangelia św. Marka, ale i oczywiście i pozostałe ewangelie, mają swój określony zamysł teologiczny. Przekazując historyczne wydarzenia z życia Jezusa ewangeliści nie przekazują historii – w znaczeniu współczesnym – czyli nie piszą krok po kroku, co dzień po dniu miało miejsce. Ewangeliści wybierają ważne dla ich zamierzeń teologicznych wydarzenia i przekazują je. Tak też zbudowana jest Ewangelia wg św. Marka. Pierwsza jej część – pierwszych osiem rozdziałów, to relacja o działalności Jezusa w Galilei, gdzie Mistrz powołuje swoich uczniów, gdzie dokonuje niezwykłych cudów – uzdrawia, ale i naucza, aż docierając w okolice Cezarei Filipowej, po dokonaniu licznych znaków, zadaje swoim uczniom niezwykle ważne pytanie: „Za kogo mnie uważacie?” (Mk 8,29). Odpowiedź uczniów, a właściwie Piotra, który w imieniu wszystkich wyznaje: „Ty jesteś Mesjasz” (Mk 8,29), pokazuje, iż poznali oni kim jest Jezus. Stąd też Marek nie ma potrzeby by dalej opisywać cuda, które niewątpliwie działy się. Od tego momentu Ewangelia koncentruje się na drodze Jezusa ku Jerozolimie i samych wydarzeniach w Jerozolimie. W pierwszej (Mk 1,1 - 8,26) Jezus objawia się jako Mesjasz, w drugiej zaś (Mk 8,31 - 16,20) czytelnik poznaje prawdziwą naturę Jezusa jako Mesjasza[1].

W pierwszej jednak części Ewangelii widać także, iż Marek przywiązuje szczególną wagę do zrozumienia, czym jest królestwo. W tym okresie działalności Jezus oczekuje, a nawet żąda zrozumienia królestwa (Mk 4,23) i ubolewa nad zatwardziałością ludzkich serc (Mk 3,5), nad uczniami nie mogącymi zrozumieć najprostszych przypowieści (Mk 4,13) i sensu Jego cudów. Głównym celem nauczania Jezusa jest doprowadzenie do zrozumienia królestwa.

Po wyznaniu Piotra wymagania Jezusa się zmieniają, a wraz z nimi – również i używane przez redaktora wyrażenia. Ewangelista kładzie naciek już nie tyle na samo zrozumienie królestwa, co na uczynienie czegoś dla tego królestwa: np. ofiarowanie samego siebie, własnego życia, albowiem kto straci swoje życie, ten je zachowa (Mk 8,35). Dla Ewangelii należy opuścić braci i siostry, rodziców i dzieci (Mk 10,29-30). Dla królestwa należy poświęcić nawet rękę, nogę i oko (Mk 9,34-47). W dalszej części Ewangelii Marek przekazuje zapowiedzi męki Jezusa, ukazuje także niezrozumienie przez uczniów tajemnicy Jezusa.

Uczeń Apostoła Piotra pokazuje rozwój przepowiadania Jezusa, od zwykłego głoszenia Dobrej Nowiny, aż do początków realizacji, która wymaga już pełnego zaangażowania. O ile na początku Jezus uczy o królestwie, to w drugiej części stawia wymagania.

W Ewangelii Markowej, Jezus odsłania również tajemnicę swojej osoby. Czyni to jednak w poszczególnych etapach. W pierwszej części, do czasu wyznania Piotra objawiając stopniowo swoją godność mesjańską, domaga się zachowania tajemnicy (Mk 1,25.34.44; 3,12; 5,43; 7,36; 8,26). Od momentu, kiedy następuje wyznanie Piotra następuje zmiana. Wyjaśnia tajemnicę cierpiącego Syna Człowieczego (Mk 8,31-33, 9,30-32; 10,32-34). Jezus jako Syn Człowieczy idzie świadomie ku męce i śmierci. Uczniowie jednak jeszcze nie rozumieją i są słabi.