Męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa niezwykłym darem dla Kościoła

Celebracja Eucharystii – będąc wypełnieniem nakazu Jezusa „to czyńcie na moją pamiątkę” – była niezwykle ważna dla nowopowstających wspólnot Kościoła.

Opis Ostatniej Wieczerzy Jezusa znajduje się we wszystkich Ewangeliach, choć poszczególne teksty koncentrują się na różnych elementach. Dzieje Apostolskie również mówią, iż Kościół trwał „w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwie” (Dz 2,42; zob. 2,46; 20,7; 27,35). Za szczególny przekaz sprawowania Eucharystii należy jednak uznać opis z 1Kor 11,17-34. Pierwszy List do Koryntian powstał około 52-54 roku, a zatem Pawłowy przekaz jest najstarszym świadectwem sprawowania Eucharystii, spotykań pierwotnego Kościoła na wspólne posiłki, które nazywano agape – „ucztą miłości”.

Według Apostoła Pawła Eucharystia jest przede wszystkim „pamiątką” w sensie aktualizacji i uobecnienia, zbawczej śmierci Chrystusa na krzyżu. Soteriologiczny charakter ofiary Chrystusa podkreśla zwrot „za was” („dla was”). Przekaz jednak słów i czynów Jezusa nie był jednak głównym celem Listu do Koryntian. Słowa te bowiem adresaci znali bardzo dobrze. Przesłanie Pawła dotyczy bardziej wskazań co do zachowywania się na zgromadzeniach eucharystycznych. Sprawowana wspólnotowo Eucharystia (gromadzenie się chrześcijan na jednym miejscu, by obchodzić Wieczerzę Pańską) była dla Apostoła Narodów znakiem jedności Kościoła. Wzorem sprawowania Eucharystii winna być Ostatnia Wieczerza Chrystusa. „Przypominana” poprzez zebrania liturgiczne jest ona nie tylko przywołaniem przeszłego wydarzenia, ale rzeczywistym uobecnieniem ofiary Chrystusa i przekazaniem jej owoców.

Dla Apostoła Narodów sakramentem łączącym i budującym wspólnotę Kościoła jest właśnie Eucharystia. Paweł podkreśla, iż spożywanie Ciała Chrystusa i picie Jego Krwi łączy chrześcijanina z Chrystusem, który zmartwychwstając, pokonał śmierć (1 Kor 10,16-17).