Więź z Chrystusem fundamentem Kościoła

Dla Apostoła Pawła, jak powiedzieliśmy na naszym ostatnim spotkaniu, chrześcijanin to nowy człowiek. W Liście do Kolosan Apostoł Paweł zapisze: „już nie ma Greka ani Żyda, obrzezania ani nieobrzezania, barbarzyńcy, Scyty, niewolnika, wolnego, lecz wszystkim we wszystkich jest Chrystus” (Kol 3,11). Niewątpliwie dla Apostoła Pawła najistotniejszą cechą Kościoła jest jego więź z Chrystusem.

Rzeczywiście, już w pierwszych listach Apostoła, w Pierwszym i Drugim Liście do Tesaloniczan – a warto pamiętać, że są to najstarsze – pierwsze teksty Nowego Testamentu, Paweł przekazuje adresatom to, czym żył. A dla niego niewątpliwie istotą chrześcijaństwa było zjednoczenie z Chrystusem. Zjednoczenie, które swoją pełnię osiągnie w dniu paruzji.

Główną treść pierwszych listów Pawła (1 i 2 Tes) stanowi życie z Chrystusem, które to życie swoją pełnię osiągnie w wydarzeniu paruzji, która stała w centrum życia pierwszych chrześcijan. Wierzyli oni, iż wszyscy wierni, zarówno żywi jak i umarli, będą zawsze z Panem (1 Tes 4,17). Dla pierwszych chrześcijan nie było ważne, czy paruzja nastąpi rychło, czy w odległej przyszłości. Tego nikt nie wie. Istotne jest tylko to, aby ci, którzy umierają, umierali „w Chrystusie” (1 Tes 4,16), tzn. w zjednoczeniu z Nim, w nadziei zmartwychwstania i wiecznej szczęśliwości. Ci zaś którzy żyją, by trwali w świętości oczekując na przyjście Pana (1 Tes 5,23). „abyśmy żywi czy umarli, razem z Nim żyli” (1 Tes 5, 10). Stwierdzenie to jest istotą życia dla chrześcijan. Być zawsze z Chrystusem, co jest także istotą paruzji, którą w pewnym stopniu można osiągnąć już tu, na ziemi.

Być zaś z Jezusem, będzie uczył Paweł, to wystrzegać się wszelkiej nieczystości (1 Tes 4,3), to utrzymywać swoje ciało w świętości i czci (1 Tes 4,4), to nie obrażać i nie krzywdzić bliźnich (1 Tes 4,6), to wzrastać w doskonałości i świętości (1 Tes 4,1; 5,23). Takie postępowanie wierzących jest zadaniem, ale i łaską – jest darem, jest dziełem Boga Ojca (1 Tes 5,23; 2 Tes 2,16-17), Jezusa Chrystusa (1 Tes 3,13; 2 Tes 2,16-17) i Ducha Św., który mieszka w nas (1 Tes 4,8; 2 Tes 2,13).

Fundamentem Kościoła, co wielokrotnie podkreśla Apostoł Paweł jest trwanie w Chrystusie.

Apostoł bardzo często podkreśla, iż Kościół żyje z Chrystusem i w Chrystusie. Wyrażenia „z Chrystusem”, „w Chrystusie”, „przez Chrystusa” występują bardzo często w pismach Pawła. W Listach do Tesaloniczan Apostoł ciesząc się wieściami ze wspólnoty z Tesaloniki jakie przyniósł mu Tymoteusz, pisze: ,,ale teraz żyjemy, skoro wy trwacie w Panu” (1 Tes 3,8). Zaniepokojonych zaś o los swoich zmarłych pociesza, że w czasie paruzji Bóg i tych, którzy zasnęli przez Jezusa przyprowadzi z Nim (1 Tes 4,14). Pierwsi, pisze Paweł zmartwychwstaną zmarli w Chrystusie (1 Tes 4,16). Tesaloniczanie radować się powinni na myśl, że po zmartwychwstaniu będą zawsze z Panem (1 Tes 4,17). Ucząc zaś o paruzji Paweł pisze ,,A co się tyczy przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa i naszego z Nim połączenia” (2 Tes 2,1). Samą zaś paruzję określa jako uwielbienie Chrystusa w świętych: ,,Gdy przybędzie (Pan), aby być uwielbionym wśród świętych” (2 Tes 1,10; por. 1 Tes 3,13: „na przyjście Pana naszego Jezusa Chrystusa ze wszystkimi świętymi Jego”). Przypomina, iż Bóg nie przeznaczył nas na gniew, ale żebyśmy osiągnęli zbawienie przez Pana naszego Jezusa Chrystusa który umarł za nas, abyśmy żywi czy umarli wespół z Nim żyli (1 Tes 5,9-10). Prosi Tesaloniczan, by miłowali tych, którzy są ich przełożonymi w Panu (1 Tes 5,12-13) i wzywa do ustawicznej radości, nieustannej modlitwy i dziękczynienia za wszystko, oświadczając, że taka jest wola Boża w Chrystusie Jezusie względem nich wszystkich (1 Tes 5,17-18). Modli się aby wśród adresatów rozsławione było imię Pana naszego Jezusa Chrystusa, a oni w Nim według łaski Boga naszego i Pana Jezusa Chrystusa (2 Tes l,12). Łączność wiernych z Chrystusem wyraża Paweł gdy wiarę Tesaloniczan, ich miłość ofiarną i wytrwałą nadzieję wiąże z Jezusem Chrystusem jako ich przedmiotem i sprawcą (1 Tes 1,3), gdy mówi, że wierni stali się naśladowcami Pawła i Pana, przyjmując naukę wśród wielu utrapień z weselem Ducha świętego (1 Tes 1,6), oraz gdy oświadcza, że są oni dla niego nadzieją, weselem i wieńcem chwały przed Panem naszym Jezusem w czasie Jego paruzji (1 Tes 2,19).

Przypominając Tesaloniczanom swoją więź z Chrystusem pisze: „Prosimy was i błagamy w Panu Jezusie Chrystusie” (1 Tes 4,1), ,,wiecie bowiem, jakie nakazy dałem wam przez Pana Jezusa” (1 Tes 4,2); „nakazujemy i błagamy w Panu Jezusie Chrystusie” (2 Tes 3,12); „nakazujemy wam, bracia, w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa” (2 Tes 3,6); „zaklinam was przez Pana” (1 Tes 5,27);,,mamy zaś co do was ufność w Panu” (2 Tes 3,4).

W sumie 21 razy Apostoł Paweł w dwóch pierwszych listach podkreśla łączność swoją i wiernych z Chrystusem. W listach do Tesaloniczan Paweł mówi także o Kościołach w Chrystusie.