Obrazy Zmartwychwstałego

Zmartwychwstanie Chrystusa jest centralną prawdą naszej wiary. Najbardziej dobitnie mówi o tym św. Paweł: „Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1 Kor 15,14). Jeśli jednak otworzymy Ewangelię, to nie znajdziemy w niej opisu zmartwychwstania. To zaskakujące! Mateusz, Marek, Łukasz i Jan przekazują jedynie świadectwa o pustym grobie Jezusa oraz o spotkaniach Zmartwychwstałego z wybranymi świadkami.

(Nie)wiarygodna opowieść
Jeśli porównamy obszerną opowieść o męce i śmierci z narracją o zmartwychwstaniu, zauważymy kontrast. Prawda o zwycięstwie Jezusa przekazana jest bez triumfalizmu, jakby nieśmiało. Ewangeliści nie używają języka reporterskiej relacji z wydarzenia, posługują się językiem pełnym szacunku dla tajemnicy, zdumienia, wręcz z domieszką niedowierzania. Dominuje nadzieja i radość, która jakby nie ma jeszcze odwagi w pełni wybuchnąć. To zaproszenie do wiary w niezwykły „ciąg dalszy” historii Jezusa. „Język Pisma dotyczący zmartwychwstania jest językiem łamanym, odwróconym, pozornie sprzecznym, przypominającym lód na jeziorze, który wiosną rozpada się i unosi się, aby uwolnić żywą wodę” (O. Clement).
Ten skromny styl przekazania wieści o zmartwychwstaniu Jezusa czyni tę niezwykłą nowinę bardziej wiarygodną. Gdyby apostołowie sami dopisali pocieszający happy end, posłużyliby się zapewne bardziej jednoznacznym i dobitnym odmalowaniem zwycięstwa Mistrza. Tymczasem wszystkie opisy spotkań z Żyjącym Zabitym akcentują wątpienie świadków, trudność w uznaniu, że to naprawdę się dzieje. Klęska Rabbiego z Nazaretu była na tyle spektakularna, tak bardzo haniebna i na tyle świeża, że trudno było uznać, że coś jeszcze może odwrócić tę sytuację. To przekraczało możliwości umysłu uczniów. I tak jest zresztą do dziś.