Kapłaństwo w ekonomii zbawienia Starego Testamentu - Pięcioksiąg

Konsekracja kapłańska, a więc poświęcenie ludzi na służbę Bogu rozpoczynała się od przyprowadzenia Aarona i jego synów przed Namiot Spotkania. Ponieważ hebrajski czasownik opisujący tę czynność jest właściwym technicznym terminem na oznaczenie ofiar składanych ze zwierząt wyłącznie dla Boga (hebr. jaqrîb), dlatego też użycie tego wyrazu w opisie święceń kapłańskich oznacza, że wybrani ludzie zostali „ofiarowani” Bogu po to, by mogli być „konsekrowani” na wyłączną służbę przy ołtarzu (Kpł 8,6). Następnym aktem była oczyszczająca kąpiel: całkowite obmycie wodą wskazywało na konieczność moralnej czystości kapłanów przystępujących do ceremonii święceń. Judaistyczna tradycja w tym oczyszczającym zanurzeniu widziała obrzęd zanurzenia się w świętości samego Boga, a w ten sposób zdecydowane wydzielenie osób konsekrowanych ze sfery profanum oraz wpływów zewnętrznych. Odtąd sam rytuał obmyć wodą stanie się istotny dla kultu Izraela, a wyrażone w ten sposób wewnętrzne oczyszczenie kapłanów koniecznym warunkiem, jaki należy spełnić, by móc sprawować rytualne czynności w imieniu całego narodu.