Uśpiona czujność

Rzeczywiście, pokolenie Rubena  zamieszkało po wschodniej stronie Jordanu i Morza Martwego. Granicząc na południu z obcymi plemionami stało na uboczu rozgrywających się w Izraelu wydarzeń. I dość szybko dostało się pod obce wpływy. Pokolenie Symeona zostało właściwie wchłonięte przez pokolenie Judy, a Lewiego – nie otrzymawszy własnej ziemi, a pełniąc funkcje kapłańskie – też nie doczekało się silnej materialnej pozycji, będąc ciągle zależne od tego, co dali mu inni. Choć – to trzeba przyznać – doznało wyjątkowego zaszczytu bycia pokoleniem kapłanów. Ale to już nie z powodu grzechu ich praojca...

Bóg nie zawsze natychmiast reaguje na zło. Przyglądając się jednak historii świata dość często możemy zobaczyć, jak zło obraca się przeciwko temu, kto je popełnia. Krew męczenników jest zasiewem chrześcijan. To prawda. Jednak trudno oprzeć się wrażeniu, że także nasza zarozumiałość i buta owocują czasem upokorzeniem. Związanie się z bogatymi skutkuje odejściem biednych, akcentowanie indywidualnej odpowiedzialności przed Bogiem i porzucenie spowiedzi skandalami i zarzutami o chęć ukrywania zła. Co człowiek sieje, to i żąć będzie. Ruben chciał przewodzić, stanął na uboczu. Symeon i Lewi unieśli się dumą – stracili znaczenie.

Ludzkie chęci a plany Boże

Synowie Lei – Zabulon i Neftali, synowie niewolnic Bilhy i Zilpy – Dan, Gad, Aser, Neftali i syn ukochanej Racheli – Beniamin – wedle słów Jakuba nie mieli odegrać w historii Narodu Wybranego wyjątkowej roli. Miał ich czekać los przeciętniaków. Co nie znaczy, że czasem i do nich nie miał się uśmiechnąć. Sam Chrystus swoją działalność prowadził w „Galilei pogan” Zabulona i Neftalego.  Ale tylko dwóch synów Jakuba miało w historii tego narodu odegrać znaczącą rolę. Juda i Józef. A dokładniej, Juda i synowie Józefa: Efraim i Manasses.

Podział na Północ i Południe kojarzy się dziś najczęściej z wojną secesyjną w Stanach Zjednoczonych albo z podziałem Korei.  Jednak Północ – Południe, to także określenie dwóch państw, które po rozpadzie monarchii Dawida założyli potomkowie Jakuba: Juda na Południu, Izrael na północy.  W tym drugim dominującą role odegrali potomkowie Józefa: Manasses, a zwłaszcza młodszy, ale mocniej pobłogosławiony przez Jakuba Efraim. Dłużej przetrwało państwo Judzkie i to ono weźmie na siebie ciężar budowania narodowej tożsamości Żydów (Judejczyków). W swoim czasie oba były jednak lokalnymi potęgami. Zgodnie z przepowiednią ich praojca, Jakuba.