Księga Kapłańska

Krótko jeszcze prześledzimy treść rozważanego Kodeksu. Rozdział siedemnasty Księgi Kapłańskiej podkreśla sprawę jednego jedynego miejsca kultu. Zabicie ofiary może się dokonać tylko tam, inaczej ofia­rodawca będzie winien wylania krwi. Całą krew należało wylać na ołtarz. Wiązało się to z teologią krwi, w której jest całe życie. Dlatego krwi nie można spożywać, a wylana na ołtarz jest przebłaganiem za życie człowieka. Życie za życie.
Na marginesie wspomniany jest nakaz wylania na ziemię krwi upo­lowanego zwierzęcia. Nie była to krew ofiarna, ale nie wolno jej było spożyć, podobnie jak padliny. W tym obowiązku zrównani są Izraelici i cudzoziemcy mieszkający wśród nich.
Następna część Kodeksu dotyczy wykroczeń seksualnych. Są to przepisy oryginalne, chronią małżeństwo i rodzinę przed wynaturze­niami. W porównaniu z innymi systemami prawnymi, traktującymi te sprawy jako prywatne lub jako wykroczenie jedynie przeciw porząd­kowi publicznemu, Kodeks Świętości podkreśla, że wykroczenia w dziedzinie seksualnej są obrazą Boga, winą poszczególnego czło­wieka i obciążeniem całej społeczności.
Mamy tu także zakaz przeprowadzania dziecka przez ogień dla Molocha, zakaz składania ofiar z dzieci.
Najpiękniejszym rozdziałem omawianego Kodeksu jest rozdział dziewiętnasty, zawierający prawo moralne.

Mów do całej społeczności synów Izraela i powiedz im: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Jahwe, Bóg wasz! Każdy z was będzie szanował matkę i ojca i będzie zachowywał moje szabaty. Ja jestem Jahwe, Bóg wasz! Nie zwracajcie się do bożków. Nie czyńcie sobie bogów z lanego metalu. Ja jestem Jahwe, Bóg wasz! (19,2nn).

Jak refren powtarza się argumentacja wypływająca ze świętości Jahwe. Prawo to poucza o obowiązkach względem bliźniego i mówi o sprawiedliwości społecznej.
Rozdział dwudziesty Księgi Kapłańskiej podaje kary za grzechy przeciw świętości, a następny rozdział traktuje o świętości kapłanów. Szczególnie podkreślona jest konieczność świętości kapłana ze względu na bliskość spraw Bożych.

Będą święci dla swojego Boga, nie będą bezcześcić imienia Bożego, bo oni składają dla Jahwe ofiary spalane, pokarm swojego Boga, a więc będą świętością (21,6).

W dwudziestym drugim rozdziale znajdujemy przepisy o obcho­dzeniu się ze świętymi darami. W następnym rozdziale Kodeks poda­je kalendarz świąt, aby w obliczu deportacji pomóc ludowi wytrwać w wierności. Mowa jest o szabacie, Święcie Tygodni, Święcie Nowiu, Dniu Pojednania i Święcie Namiotów.
Przepisy o lampach, chlebach pokładnych, karach za bluźnierstwo, uderzenie i morderstwo, a także przepisy o roku szabatowym i jubile­uszowym oraz dotyczące własności ziemi i wykupu niewolników koń­czą omawiany zbiór praw.
Obietnice i groźby przytoczone na końcu sankcjonuj ą prawo świę­tości. Po zapowiedzi wygnania i spustoszenia kraju następuje zapo­wiedź miłosierdzia dla pokutujących:

Jednakże nawet wtedy, kiedy będą w kraju nieprzyjacielskim, nie odrzucę ich, nie będę się brzydził nimi do tego stopnia, żeby ich całkowicie znisz­czyć i zerwać moje przymierze z nimi, bo Ja jestem Bóg ich, Jahwe. Przy­pomnę sobie na ich korzyść o przymierzu z ich przodkami, kiedy wyprowa­dziłem ich z ziemi egipskiej na oczach narodów, abym był ich Bogiem. Ja jestem Jahwe! (26,44n).