Księga Kapłańska

Po tej części Księgi Kapłańskiej umieszczono jeszcze dodatek (27,1-34) zawierający przepisy o ślubach i dziesięcinach.
Księga Kapłańska jest księgą prawniczą i liturgiczną. Jej część wła­ściwa (pierwsze szesnaście rozdziałów) składa się z Tory (Prawa) ofiar i Tory czystości. Umieszczone tam przepisy sięgają dawnych tradycji, ale obecny tekst jest wynikiem długiego procesu, w którym praktyka poprzedzała spisanie. Praktyka ta uzupełniała dawne tradycje, ale w ich dzisiejszym kształcie odnajdujemy podobieństwa do starych kultów, jeszcze przedmojżeszowych. Jest to świadectwo starożytności kultu w Izraelu.
Zasadniczą ideą ustaw było dążenie do nienagannej postawy mo­ralnej, do świętości i szczerego miłowania bliźniego. Zwłaszcza w Ko­deksie Świętości uwzględniony jest główny obowiązek Izraela, uświę­cenie samego siebie przez zachowanie przepisów świętego Boga.
W tym sensie nauczanie tej Księgi i nauczanie proroków są ze sobą zgodne. Prorocy nie przekreślali konieczności ofiary, o której tu tak dużo czytamy, ale podkreślali, że ofiara ma być wyrazem czystego serca, a nie bezdusznego formalizmu czy magicznego traktowania Boga.
Księga Kapłańska jest wyrazem troski o wysoki poziom moralny ludu Bożego i należyte sprawowanie kultu. Dlatego miała wielkie zna­czenie dla wychowania ludu i przepojenia go głęboką religijnością. Jej ideą przewodnią jest transcendencja Boga. Bóg jest Panem nie­skończonego majestatu, należy Mu się uwielbienie, które znajduje swój wyraz w czynnościach sakralnych. Stąd troska o ich dokładność, stąd przepisy o czystości, gdyż do transcendentnego Boga nie można pod­chodzić bez należytego nastawienia i przygotowania.
Księga Kapłańska uczy, że wszystkie dziedziny życia ludu Bożego pozostają pod wpływem religii. Ta Księga kształtowała życie i poboż­ność Izraelitów i uczyniła to tak skutecznie, że mogli oni przeciwsta­wić się kulturze hellenistycznej i niebezpieczeństwom płynącym z dia­spory - na wieki stała się bastionem odrębności narodu wybranego.
Jako najbardziej żydowska księga nie znalazła większego zrozu­mienia u chrześcijan, którzy widzieli w niej podstawy religii jedynie obrzędowo-kultycznej. Staraliśmy się ukazać, że pod powierzchnią rytualizmu płynie tu wspaniały nurt głębokiego pouczenia o właści­wej postawie wobec transcendentnego Boga.