Koniec świata

Podobna myśl występuje w 1 Tes 3,13. Kogo Apostoł ma na myśli? Kim będą ci święci? Czy Autor ma na myśli aniołów czy też chrześcijan, a może jed­nych i drugich? Problem ten od dawna wzbudza dyskusję uczonych.
1. Większość egzegetów przyjmuje pierwszą możliwość. Przemawiają za nią następujące argumenty, a) Znaczenie słowa święci trzeba ustalić przede wszyst­kim w oparciu o termin hebrajski. W literaturze starotestamentalnej i pozabiblijnej (judaistycznej) - aniołowie określani są często jako święci. W Starym Testa­mencie święci to aniołowie (Hi 15,15; Ps 89,6.8; Am 4,2; Syr 42,17). Podobnie jest także w tradycji judaistycznej począwszy od Deuterozachariasza (Za 14, 5). Niekiedy aniołowie, członkowie dworu niebieskiego (HenEt 1,9; 9,3), nazywani są świętymi, b) W Nowym Testamencie jest mowa o tym, że Chrystus pojawi się na sądzie ostatecznym w otoczeniu aniołów (por. Mk 8, 38; Mt 24, 31; 25, 31; Łk 12,9; 1 Tes 4,16; 2 Tes 1,7). c) W. 10 jest przykładem adaptacji teofanii biblij­nych oraz pozabiblijnych do paruzji Chrystusa. Podobnie jak Bogu towarzyszy Mu dwór aniołów. Mamy tutaj starotestamentalny cytat przeniesiony z Boga na Chrystusa. Zdanie przypomina Ps 88, 8 (LXX): „Bóg jest uwielbiony w radzie świętych", gdzie świętymi są aniołowie. Mamy więc tutaj tradycyjne ujęcie i te­maty orędzia eschatologicznego, Apostoł zaczerpnął je z wielkiej, judaistycznej tradycji apokaliptycznej poprzez judaizm faryzejski. d) Mamy tutaj także do czy­nienia z tradycyjnym obrazem zaczerpniętym z liturgii, gdzie świętymi nazwani są aniołowie. Dlatego uzasadnione jest, aby w omawianym tekście identyfiko­wać świętych ze świętymi aniołami.
2. Czy jednak do tej interpretacji nie należy dorzucić pewnego uzupełnie­nia? Opis przyjścia Chrystusa nie wyklucza, że obok aniołów będą mu także towarzyszyć sprawiedliwi, którzy wcześniej umarli. Ten pogląd można jednak traktować jako kompromis wobec obu pozostałych opinii.
3. a) W judaistycznej apokaliptyce żydowskiej i judeo-chrześcijańskiej termin święci odnosi się często do sprawiedliwych ludu Bożego (por. Dn 7,1; Ap 13,7; 20,9; 22,21). b) Paweł nigdy nie nazywa aniołów świętymi. W zachętach zawsze chodzi mu o chrześcijan (Rz 1,7; 8,27; 12,3; 15, 25. 26. 31; 16,2.15; 1 Kor 1,2; 6,1.2; 14,33; 16,1.15; 2 Kor 8,4; 9,1.12; 13,12; Flp 1,1; 4,22; Kol 1, 2. 4. 12. 26; Flm 5,7). c) Omawiając w. 10, trzeba przypomnieć 1 Tes 4,14, gdzie Paweł pisze wyraźnie o wprowadzeniu z Chrystusem tych, którzy umarli w Jezusie, d) Ponadto wzmianka o świętości Tesaloniczan w 1 Tes 3,13 pozwala domyślać się, że święci - to właśnie doskonali chrześcijanie. Widać wyraźne powiązanie wzmianki o świętych, którzy pojawią się z Chrystusem w czasie paruzji, z we­zwaniem do świętości, skierowanym do wierzących. Przypominając o świętych w chwili paruzji, Paweł zmierza do ściśle określonego celu. Chce uzasadnić zachętę do świętości, skierowaną do wszystkich wierzących, e) Paralelizm pierwszej czę­ści w. 10 z następną, gdzie jest mowa o podziwie tych, którzy uwierzyli, domyśl­nie Ewangelii, występuje w przeciwieństwie do tych, którzy są jej nieposłuszni z powodu braku wiary (w. 8b). f) Występuje tutaj antycypacja myśli, która pojawi się w 2 Tes 1,12, gdzie jest mowa o uwielbieniu imienia Pana w was. Powyższe ar­gumenty przemawiają za tym, że święci z w. 10 to sprawiedliwi chrześcijanie.
2 Tes 1,10 podkreśla, że w wierności wierzących Pan zostanie uwielbiony. Chodzi tutaj o dwa akty tej samej rzeczywistości: epifanię i aklamację. Wierzą­cy będą Pana wielbić i podziwiać Jego triumf. Ale ten triumf potwierdzi także, że ich droga wiary nie była błędem i pomyłką. Z tego też względu zapomną o swoich utrapieniach (2 Tes 1, 4. 6. 7a). Niektórzy egzegeci uważają, że trzeba przyjąć sens: przez. Chodzi więc o rodzaj owacji, jaka spotka przychodzące­go Chrystusa, ze strony tych, którzy będą należeć do Niego. W tym wypadku Autor podkreślałby ich aktywną rolę w chwili przyjścia Chrystusa. Wydaje się, że najbliższe myśli Apostoła jest w tym wypadku równocześnie pierwsze i dru­gie tłumaczenie. Autor listu chce bowiem powiedzieć, że Chrystus pojawi się w chwale nie tylko po to, być dać wyraz potędze i mocy (por. 2 Tes 1,9), lecz również w tym celu, aby wierzących uczynić uczestnikami tej chwały (por. 2 Tes 1,12; 2,14). Chwała jest więc równocześnie synonimem najwyższego dobra es­chatologicznego, a Chrystus w dniu sądu objawiający się w chwale będzie uwiel­biony zarówno pośród, jak i przez swoich świętych.