Bezgraniczne posłuszeństwo

Bezimienny bohater czterech pieśni z Księgi Izajasza, nazywany Sługą Jahwe, w trzeciej, której słuchamy w Niedzielę Palmową, pokazuje, że narzędziem zbawienia stanie się cierpienie.

W drugiej pieśni mówił, że Pan Bóg jego usta uczynił „ostrym mieczem” i „ukrył go w cieniu swej ręki”. W trzeciej przechodzi do opisu zdumiewających konsekwencji. Świadkowie jego działalności, słuchacze jego nauczania odpowiadają wrogością i nienawiścią:

Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem.

Bicie zdaje się sugerować, że chodzi o chłostę, jaką wymierzały ówczesne władze. Natomiast rwanie brody, zniewagi i oplucie dopowiadają, że oficjalny wyrok władz spotkał się z aprobatą tłumu, który zareagował wrogością. I w takich okolicznościach totalnego odrzucenia Sługa Jahwe nie tylko nie rezygnuje ze swej misji, ale jest przekonany o jej słuszności, a na końcu to On będzie po stronie prawdy i słuszności:

Uczyniłem twarz moją jak głaz i wiem, że wstydu nie doznam.

Fundamentem takiej postawy jest chwila powołania i wyznaczenia misji. Tak o tym wieścił prorok w pierwszej pieśni Sługi Jahwe:

Oto mój Sługa, którego podtrzymuję, Wybrany mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął; On przyniesie narodom Prawo.

W ostatniej pieśni przeczytamy, że Sługa

nie miał wdzięku ani też blasku, aby na Niego popatrzeć… Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, Mąż boleści, oswojony z cierpieniem.

To, co uczynił, przez przyjęcie cierpienia aż po śmierć, stało się wielką ekspiacją, wynagrodzeniem:

On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie.

Bezgraniczne posłuszeństwo w cierpieniu było spełnieniem zbawczej misji:

Oto się powiedzie mojemu Słudze. Wybije się, wywyższy i wyrośnie bardzo.

W takim duchu prorockich zapowiedzi Starego Testamentu wsłuchujmy się w opis zbawczej męki naszego Pana, Jezusa Chrystusa.