Modlitwa: Proroctwo wbrew sobie

Brzmi ono następująco:

Wyrocznia Balaama, syna Beora;
wyrocznia męża,
który wzrok ma przenikliwy;
wyrocznia tego,
który słyszy słowa Boże,
a w wiedzy Najwyższego ma udział,
który ogląda
widzenie Wszechmocnego,
który pada, a oczy mu się otwierają.
Widzę go, lecz jeszcze nie teraz,
dostrzegam go, ale nie z bliska:
Wschodzi Gwiazda z Jakuba,
a z Izraela podnosi się berło.
Ono to zmiażdży skronie Moabu,
a także czaszki
wszystkich synów Seta.
Stanie się Edom podbitą krainą,
<Seir też będzie podbitą krainą>.
A Izrael urośnie w potęgę.
Zapanuje Jakub nad nieprzyjacielem
i zbiegów z Seiru wyniszczy.(...)
I głosił dalej swoje pouczenie, mówiąc: Biada!
Któż się ostoi, kiedy Bóg to uczyni?

Wtedy podniósł się Balaam i odszedł do swojej ojczyzny, również i Balak odszedł swoją drogą.

(Lb 24,15-25)

Ta wyrocznia, a zwłaszcza słowa: 

Widzę go, lecz jeszcze nie teraz, dostrzegam go, ale nie z bliska: Wschodzi Gwiazda z Jakuba, a z Izraela podnosi się berło. (24,17),

stanowiła dla wielu zapowiedź wcielenia Chrystusa. Uważali tak na przykład Justyn, Ireneusz, Atanazy, Cyprian czy Augustyn. Opierano się przy tym na związku między „gwiazdami”. Większość Ojców bowiem uważała, że gwiazda prowadząca Mędrców do Dzieciątka Jezus została przepowiedziana przez Balaama mówiącego o „Gwieździe z Jakuba”. Orygenes natomiast posuwał się tak daleko, że przypisywał Balaamowi zapoczątkowanie sekty magów, włączając do niej także tych, którzy przybyli zobaczyć Dzieciątko Jezus.

Rozdziały 22-24 Księgi Liczb pouczają o pierwszeństwie planów Boga nad planami ludzkimi: plany Balaka zostają udaremnione; samemu Balaamowi pozostaje tylko poddać się woli Boga.

Również i nam historia ta przypomina, że w naszym życiu powinniśmy przede wszystkim szukać, odkrywać i realizować nie swoją, ale Bożą wolę.