I.6. Święty Jan Nepomucen

Jan Paweł II komentując ten fragment Ewangelii zauważa, że jest to jedna z najwspanialszych nowości ewangelicznych! „[Jezus] udziela tej władzy Apostołom również z prawem przekazywania jej – tak rozumiał to Kościół od samego zarania – następcom, obdarzonym przez tychże Apostołów misją i odpowiedzialnością za kontynuowanie ich dzieła głoszenia Ewangelii i szafarzy zbawczego dzieła Chrystusa (…). Tak jak przy ołtarzu, gdzie sprawuje Eucharystię, jak w każdym Sakramencie, kapłan, szafarz Pokuty, działa «in persona Christi». Chrystus, który przez osobę spowiednika jest uobecniony i za jego pośrednictwem dokonuje tajemnicy odpuszczenia grzechów, jest tym, który okazuje się bratem człowieka, miłosiernym, wiernym i współczującym arcykapłanem, pasterzem gotowym szukać zagubionej owcy, lekarzem, który leczy i pociesza, jedynym nauczycielem, który jest prawdomówny i naucza drogi Bożej, «sędzią żywych i umarłych», który sądzi prawdziwie, a nie według pozorów” (RP 29).
Niewątpliwie posługa w konfesjonale należy do najtrudniejszych i najbardziej delikatnych; jest męcząca i wyczerpująca, ale też najpiękniejsza i przynosząca najwięcej radości szafarzowi (kapłanowi). Posługa ta domaga się zachowania tajemnicy milczenia i dyskrecji nie tylko ze strony spowiednika, ale też i spowiadającego się.

Wobec wielkiej tajemnicy pokuty i pojednania, która dostępna jest dla każdego ochrzczonego, trzeba zapytać:
* Dlaczego mówi się dziś o kryzysie spowiedzi, o „utracie poczucia grzechu” (RP 18), o zaniedbaniach ze strony szafarzy?
* Jakie ludzkie przymioty winien posiadać spowiednik, aby skutecznie wypełniać posługę pokuty i pojednania?
* Jaka jest rola słowa Bożego w przygotowaniu i sprawowaniu tego Sakramentu? Czy warto zalecać lekturę Pisma Świętego jako zadośćuczynienie?

MÓDL SIĘ!

Zachęcam Was (…),
byście wraz ze mną zwrócili się do Niepokalanego Serca Maryi,
Matki Jezusa, w której «dokonało się pojednanie Boga z ludzkością...
dokonało pojednanie, gdyż otrzy­mała Ona od Boga
pełnię łaski na mocy odku­pieńczej ofiary Chrystusa».
Istotnie, Maryja na mocy swego Boskiego macierzyństwa
stała się prawdziwie sprzymierzeńcem Boga w dziele pojednania.
Dłoniom tej Matki,
której « fiat » naznaczyło początek owej « pełni czasu »,
w której Chrystus dokonał pojednania człowieka z Bogiem,
i Jej Niepokalanemu Sercu,
któremu wiele razy za­wierzyliśmy całą ludzkość
gnębioną grzechem, rozdartą napięciami i konfliktami
- zawierzam teraz w sposób szczególny to pragnienie,
by za Jej wstawiennictwem
ludzkość odkrywała drogę pokuty
jedyną, która może ją doprowadzić
do pełnego pojednania i by drogą tą postępowała.

(Fragm. adhortacji Reconciliatio et paenitentia nr 35).

Dodaj :.własną modlitwę zrodzoną ze spotkania z żywym Słowem.

ŻYJ SŁOWEM!

Autor Listu do Hebrajczyków uznaje Jezusa za Najwyższego Kapłana, który współczuje nam w [naszych] słabościach. Dzięki temu możemy śmiało [zbliżać się] do tronu łaski, aby otrzymać miłosierdzie i znaleźć łaskę w stosownej chwili (4,14-16). Do tej posługi wybiera sobie uczniów – kapłanów, którzy – na wzór Najwyższego Arcykapłana – są brani spośród ludzi, dla ludzi też [są ustanawiani] w sprawach Bożych, aby składać dary i ofiary za grzechy (5,1). Za współczesnych szafarzy pokuty i pojednania trzeba się modlić, aby byli wytrwali i cierpliwi, sprawiedliwi i miłosierni.

Dodaj :.twój dobry czyn, który zrodził się ze Słowa