Spokojnie, Bóg czuwa

Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa. On w swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei: do dziedzictwa niezniszczalnego i niepokalanego, i niewiędnącego, które jest zachowane dla was w niebie. Wy bowiem jesteście przez wiarę strzeżeni mocą Bożą dla zbawienia, gotowego objawić się w czasie ostatecznym. Dlatego radujcie się, choć teraz musicie doznać trochę smutku z powodu różnorodnych doświadczeń. Przez to wartość waszej wiary okaże się o wiele cenniejsza od zniszczalnego złota, które przecież próbuje się w ogniu, na sławę, chwałę i cześć przy objawieniu Jezusa Chrystusa. Wy, choć nie widzieliście, miłujecie Go; wy w Niego teraz, choć nie widzicie, przecież wierzycie, a ucieszycie się radością niewymowną i pełną chwały wtedy, gdy osiągniecie cel waszej wiary - zbawienie dusz.

Nad tym zbawieniem wszczęli poszukiwania i badania prorocy - ci, którzy przepowiadali przeznaczoną dla was łaskę. Badali oni, kiedy i na jaką chwilę wskazywał Duch Chrystusa, który w nich był i przepowiadał cierpienia [przeznaczone] dla Chrystusa i mające potem nastąpić uwielbienia. Im też zostało objawione, że nie im samym, ale raczej wam miały służyć sprawy obwieszczone wam przez tych, którzy wam głosili Ewangelię mocą zesłanego z nieba Ducha Świętego. Wejrzeć w te sprawy pragną aniołowie.

Ciekawy tekst prawda? Zwraca uwagę to przekonanie Piotra, że to nie człowiek robi łaskę Bogu, ale Bóg człowiekowi; bo daje człowiekowi nadzieję nieba. Dziś chyba w Kościele dość często o tym zapominamy sprowadzając kwestię pustoszejących kościołów do niewłaściwego marketingu. A przecież wszystko sprowadza się do tego, czy człowiekowi nadzieja, która daje Chrystus wydaje się potrzebna czy nie... Bardzo ciekawa jest też w sumie myśl, że chrześcijanin na różne spowodowane swoją wiarą przeciwności losu powinien patrzyć jak na pewna próbę; jeśli ten egzamin zdajemy, nie tylko osiągamy  niebo, ale przyczyniamy się w ten sposób do chwały Jezusa Chrystusa. Ale to myśli zawarte w Liście przed tekstem czytania. A w nim samym?

• Piotr podkreśla wartość wiary adresatów listu. On widział, on dotykał, on spotykał Jezusa, zmartwychwstałego, on na sobie doświadczył Jego mocy (np. umiał uzdrawiać i wskrzeszać). Chrześcijanie do których pisze tego nie doświadczyli, a mimo to wierzą, więc ta ich wiara jest więcej warta niż jego, Piotra. Dziś może to być inspiracja do rozsądnego patrzenia na różne dary, zwłaszcza duchowe, które otrzymują wierzący: tym, którzy otrzymali więcej łatwiej wierzyć, ale nie znaczy, że ich wiara jest lepsza.
   
• Prorocy mieli w sobie Ducha Chrystusa...  W Wyznaniu wiary, we fragmencie o Duchu Świętym mówimy: „który mówił przez proroków”... Ważniejsze jednak: ci prorocy odkrywali, że nie im mają służyć te sprawy, ale ludziom urodzonym nieraz znacznie później. To podkreślenie wielkiej łaski, jaką jest chrześcijańskie powołanie: nie tyle prorocy skorzystali z tych łask (choć wiemy, dzięki prawdzie o zstąpieniu Jezusa do piekieł, że ostatecznie także i oni), ale właśnie owi bezimienni dla nas ludzie, do których pisał Piotr. No i my także. I my mamy to, czego nie mieli prorocy, a co wprawia w zdumienie nawet samych aniołów...

3. Kontekst Ewangelii Łk 1,5-17

Ewangelia wigilii Narodzin św. Jana Chrzciciela to sam początek Ewangelii Łukasza; pierwsza jej opowieść. Wcześniej mamy tylko wstęp, w którym Łukasz wyjaśnia motywy, dla których podjął się napisania księgi „o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas” a związanych z osoba Jezusa Chrystusa. Całą tę pierwszą opowieść w dziele Łukasza, podobnie jak zresztą całe dwa pierwsze rozdziały księgi, potraktować można jako pewien wstęp to reszty opowieści. To pokazanie: Jezus nie wziął się znikąd. Jego nadzwyczajność zapowiadały już wydarzenia związane z Jego narodzeniem. W tym wydarzenia związane z Janem Chrzcicielem, który na Jezusa jako Mesjasza wskazał. Co więc było tą pierwszą cudownością?

W Ewangelii uroczystości narodzin Jana Chrzciciela słyszmy opowieść o jego narodzinach właśnie, perypetiach związanych z nadaniem mu imienia. Słyszymy też, że jego ojciec odzyskał mowę, którą wcześniej był stracił.  Ewangelia wigilii tej uroczystości to opowieść o wydarzeniach poprzedzających tę historię. Nie tylko pokazania, jak to się stało że Zachariasz stracił głos, ale przede wszystkim ukazanie że Jan był dzieckiem długo wyczekiwanym. Tak długo, że jego rodzice stracili już nadzieję na posiadanie potomstwa. Ale stał się cud...

Za czasów Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan, imieniem Zachariasz, z oddziału Abiasza. Miał on żonę z rodu Aarona, a na imię było jej Elżbieta. Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga i postępowali nienagannie według wszystkich przykazań i przepisów Pańskich. Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna; oboje zaś byli już posunięci w latach.

Kiedy w wyznaczonej dla swego oddziału kolei pełnił służbę kapłańską przed Bogiem, jemu zgodnie ze zwyczajem kapłańskim przypadł los, żeby wejść do przybytku Pańskiego i złożyć ofiarę kadzenia. A cały lud modlił się na zewnątrz w czasie kadzenia. Naraz ukazał mu się anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia. Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego.

Lecz anioł rzekł do niego: „Nie bój się, Zachariaszu; twoja prośba została wysłuchana: żona twoja Elżbieta urodzi ci syna, któremu nadasz imię Jan. Będzie to dla ciebie radość i wesele; i wielu z jego narodzenia cieszyć się będzie. Będzie bowiem wielki w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym. Wielu spośród dzieci Izraela nawróci do Pana, Boga ich; on sam pójdzie przed Nim w duchu i mocy Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom, a nieposłusznych do usposobienia sprawiedliwych, by przygotować Panu lud doskonały”.