Czy Ewangelie są pewne? (4)

Kilka wskazówek za autentycznością powiedzenia:

• Pojecie „Królestwa" należy bez najmniejszej wątpliwości do najwcześniejszego przepowiadania apostolskiego, które na­zywa się kerygmą pierwotną.
• Obecność „JA" jest typowa dla stylu Jezusa.
• Świadomość, że jest zwycięzcą Szatana, „silniejszym" niż on, stanowi istotę Jego myśli (por. Mk 3,22-27).
• Oskarżenia o działanie w imię Belzebuba nie mogło być wymysłem wspólnoty chrześcijańskiej.

Jezus wyraźnie stwierdza tutaj, że On rozpoczyna czasy me­sjańskie. Cuda (Iz 35,5-6) i egzorcyzmy (Jr 31,34; Ez 36,25) miały w istocie „sygnalizować" nadejście Królestwa. Było to również ogólne przekonanie żydowskiej apokaliptyki, że z chwilą nadejścia Królestwa demony zostaną związane.
Co więcej, Jezus stwierdza, że owa skuteczna obecność Ducha Bożego, Bożego palca działającego w świecie, została wprowadzona przez samą jego osobę: JA! Domaganie się władzy należącej wyłącznie do Boga!

2) Przekleństwa wobec miast nad jeziorem

Jezus uświadamia sobie odrzucenie ze strony trzech miast, które nie potrafiły w Jego uzdrowieniach i egzorcyzmach uznać znaków nadejścia królestwa Bożego:

Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się te cuda, które u was się dokonały, już dawno [...] by się nawróciły! [...] A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wy­niesione? (Mt 11,20-24; Łk 10,13-15).

Kilka wskazówek za autentycznością tych zdań:

• Nazwy Korozain nie spotykamy w pozostałej tradycji ewan­gelicznej.
• Fragment zawiera liczne typowe ślady języka aramejskiego: paralelizmy, stosowanie strony biernej, rytm zdań, asonans pomiędzy Betsaidą a Sydonem, bardziej wyraźnie w języku aramejskim niż w greckim.
• Tekst uznaje niepowodzenie cudów Jezusa. Kościół pierwo­tny, który w swoim przepowiadaniu opierał się na cudach Jezusa (Dz 2,22; 10,38) nie pomógłby sobie, zmyślając ten rys!

Jezus ponownie stwierdza, że Jego cuda stanowią znaki przyjścia Królestwa: nie chcąc uznać wartości tych znaków, trzy miasta nad jeziorem nie posłuchały Jego wezwania do nawrócenia.

3) Poselstwo od Jana Chrzciciela i odpowiedź

Jezusa Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewan­gelię. A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi (Mt 11,2-6; Łk 7,18-23).

Zauważmy najpierw, że takie poselstwo jest całkiem praw­dopodobne: Herod bowiem czuł lęk przed Janem [...] i brał go w obronę (Mk 6,20). Manaen, zaufany Heroda był towarzyszem dzieciństwa Jana (Dz 13,1); Joanna, żona Chuzy, zarządcy Heroda (Łk 8,2-3) należała do grupy niewiast, które szły za Jezusem (Łk 24,10).
Wysłanie dwóch uczniów (Łk) odpowiada praktyce nauczycieli judaizmu i samemu Jezusowi. Liczba dwóch miała na celu podział przepowiadania oraz zapewnienie obecności świadków.