Zbuntowani aniołowie

Potępiony za pychę

W innym miejscu Pisma Świętego, wziętym z Pierwszego Listu św. Pawła do Tymoteusza, znajdujemy kolejny dowód, który dowar­tościowuje hipotezę o grzechu pychy, popełnionym przez aniołów. Wyliczając cechy potrzebne tym, którzy sprawują jakąś posługę w Kościele, apostoł stwierdza, że biskup nie może być neofitą, to jest człowiekiem niedawno nawróconym na wiarę chrześcijańską, aby „nie uniósł się pychą i nie został potępiony jak diabeł" (1 Tm 3, 6).

Tymi słowy św. Paweł mówi jasno, że diabeł został potępiony za py­chę i kto popada w nią, staje się podobny do diabła, ściągając w kon­sekwencji na siebie takie samo potępienie.

W świede Pisma Świętego możemy zatem wnioskować, że nade wszystko pycha była grzechem zbuntowanych aniołów; ona jest korzeniem ich grzechu oraz grzechu naszych prarodziców. Według św. To­masza, jak zobaczymy, pycha objawia się w nieuporządkowanym pra­gnieniu własnej doskonałości. Tradycja chrześcijańska uważała pychę za pierwszy i zasadniczy z grzechów głównych, z którego biorą po­czątek wszystJde inne grzechy w życiu ludzkim. „Początkiem pychy jest grzech, kto się jej podda, brnie w obrzydliwościach" (Syr 10,13).

Szatańskie oszustwo

W opinii wielu teologów także słowa, którymi wąż zwrócił się do Ewy: „Bóg wie, że gdy zjecie ten owoc, otworzą się wam oczy i staniecie się jak Bóg" (Rdz 3,5), objawiają, że sednem grzechu aniołów była pycha. Szatan rzeczywiście okłamał naszych prarodziców, mówiąc, że jeżeli by okazali nieposłuszeństwo Bogu i zanegowali swą zależność od swego Stwórcy, staliby się jak Bóg. Prawdziwym celem szatana było wyrwać ludzi prawdziwemu Bogu, by poddać ich własnej władzy.

Potwierdzenie w słowach „Magnificat"

Różni autorzy chrześcijańscy utrzymują, że w słowach Magnificat jest dodatkowe potwierdzenie tezy, którą udowadniamy: „Okazał moc swego ramienia: rozproszył zarozumiałych pyszałków; panujących usunął z tronów, a wywyższył poniżonych" (Łk l, 51-52). Maryja Dziewica odnosiłaby się tu nie tylko do pychy ludzkiej, ale przede wszystkim do pychy diabła. W Homilii II na Zwiastowanie, napisanej miedzy VI a VII wiekiem i przypisywanej Grzegorzowi Cudotwórcy, biskupowi Cezarei Pontyjskiej, autor, komentując słowa „rozproszył zarozumiałych pyszałków" pisze: „To znaczy rozproszył samego diabła i wszystkie demony, które walczą wespół z nim. On, diabeł, rzeczywi­ście był pyszny w swym sercu, skoro odważył się powiedzieć: «Wstą­pię na szczyty obłoków, podobny do Najwyższego!» (Iz 14,14). To, że Bóg naprawdę go później rozproszył, prorok oświadczył dalej, kiedy stwierdził: «Lecz strącony zostałeś do krainy umarłych, na samo dno otchłani!» (Iz 14,15). To samo też się stało z całym jego wojskiem"

Wolność anielska i ludzka

Do tego miejsca rozpatrywaliśmy upadek zbuntowanych aniołów w świetle wypowiedzi Pisma Świętego. Zanim rozpatrzymy w spo­sób dokładny opinie niektórych sławnych teologów chrześcijań­skich, należy sprecyzować, co implikuje w kwestii stworzenia wol­ność anielska i ludzka.