Języki ognia

„Chociaż prorocy otrzymali od Mojżesza dar prorokowania, dar Mojżesza nie umniejszył się" (Tanch 29 a). To pozwala nam zrozumieć, dlaczego w wieczerniku języki ognia rozdzieliły się: Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch (1 Kor 12,4).

Miał więc miejsce dar języków: Każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku (Dz 2,6). Tradycja rabiniczna opowiada o podobnym cudzie. „Rabbi Johanan powiedział: Co to znaczy Pan wypowiada słowa wymawiając je jak „Wielkie Wojsko" (Ps 68,12)? Każde słowo, które wychodziło z ust Wszechmogącego, dzieliło się na siedemdziesiąt języków, aby siedemdziesiąt narodów mogło usły­szeć słowo Boże, każdy w swoim własnym języku. Jak uczy barajta szkoły rabbiego Iszmaela: Napisano: Czyż moje słowo nie jest jak ogień, czy nie jest jak młot kruszący skałę? (Jr 23,39). Tak jak uderzenie młota dzieli się na mnóstwo iskier, tak słowo wychodzące z ust Boga dzieliło się na siedemdziesiąt języków (Szab 88 b). Rabbi Jehoszua mówił: To tak, jak kiedy ktoś uderza w kowadło, iskry sypią się na wszystkie strony" (Midr Ps 92,202 a).

W wieczerniku, podobnie jak na Synaju, wzrok łączy się ze słuchem: ci, którzy widzą języki ognia, stają się zdolnymi słyszeć słowo Boże. Według midraszu „cały lud widział głosy" (Wj R 71 a).

„Siedemdziesiąt narodów" widzi, słyszy i rozumie słowo Boga skierowane do Izraela, by było przekazane światu; jest to cud, który towarzyszy zstąpieniu Ducha Świętego: „Bóg cudownie grzmi swoim głosem, działając cuda niepojęte (Hi 37,5). Co to znaczy? Kie­dy Bóg dawał Torę na Synaju, ukazał Izraelowi liczne cuda. Jak? Bóg mówił, głos wychodził z Jego ust, obiegał cały świat, a Izraelici słyszeli Go. Gdy przychodził z południa, biegli na południe, aby słyszeć głos stamtąd. I tak samo z wszystkich czterech stron świata. Wtenczas dał się słyszeć głos idący z nieba, jak powiedziano w Pwt 4,36: Z niebios pozwolił ci słyszeć swój głos, aby cię pouczyć. Na ziemi dał ci zobaczyć swój ogień ogromny i słyszeć swoje słowa spośród ognia. Izraelici mówili bowiem miedzy sobą: Skąd przy­chodzi mądrość? I jakie jest miejsce poznania?" (Tanch 7a)

Pięćdziesiątnica jest świętem Ducha Świętego posłanego w czte­ry strony świata. Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Ży­dzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak prze­mawiali w jego własnym języku. (...) Partowie i Medowie, i Elamici (...) słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże (Dz 2,5-11).

Pięćdziesiątnica żydowska ma już na Synaju znaczenie uniwersal­ne. Rabini chcieli podkreślić ten fakt wybierając do czytania w synagogach w dzień zakończenia święta Szawuot Księgę Rut. Tekst ten ukazuje, jak obietnica dana Izraelowi spełnia się poprzez małżeństwo cudzoziemki Rut z Żydem z pokolenia Judy z Betlejem. Prawnukiem tego małżeństwa będzie Dawid, potomkiem Dawida - Mesjasz.

Betlejem, „dom chleba", jest więc miejscem, w którym cu­dzoziemka, Moabitka, wchodzi w Przymierze; Jeszua, urodzony w Betlejem, jest Chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Wydaje się też, że drugie rozmnożenie chleba miało miejsce w czasie święta Szawuot (Mt 15,32-39). Jeszua nakarmił siedmioma chlebami cztery tysiące ludzi. Siedem jak siedemdziesiąt narodów, cztery tysiące jak cztery strony świata: Chleb żywy rozdany narodom.

Inny midrasz wskazuje nam, że tylko Duch Święty może przema­wiać do serca człowieka. Kiedy Józef, niewolnik w Egipcie, został wyniesiony przez faraona do godności zarządcy całego Egiptu, musiał poznać siedemdziesiąt języków, aby móc dobrze rządzić. „Przybył wówczas archanioł Gabriel i uczył go siedemdziesięciu języków; lecz on nie mógł się ich nauczyć. Wówczas anioł dodał (do jego imienia) literę pochodzącą z imienia Boga („h": Jehosef), a on je zrozumiał, jak mówi Psalm 81,6: To prawo ustanowił On dla Józefa, gdy wyruszył on z ziemi egipskiej. Słyszę język nieznany (Sota 36 b)". Z innych midraszów wiemy, że „h" jest literą Ducha Świętego; dzięki niej Abram stał się Abrahamem (Rdz 17,5).