Czytanie Biblii jako modlitwa

Odziany jest w płaszcz nasycony krwią,
A imię Jego brzmi:
Słowo Boga.
Ciągną za Nim niebieskie wojska
Na białych koniach,
Okrytych bisiorem
Białym i lśniącym.
Z ust Jego wychodzi ostry miecz,
Którym powali ludy.
Wypasać będzie je żelazną laską,
A w kadzi ugniatać będzie
Winne grona gniewnej zapalczywości Boga,
Wszechwładcy.
A na Jego płaszczu,
Na biodrze
Wypisane imię:
Król nad królami
I Pan nad panami!"
(Księga Apokalipsy 19,11-16)

Powinniśmy modlić się tą wizją, a modląc się pamiętać, że ona jest sądem nad nami. Całe nasze wnętrze musimy nastroić na błagalny ton oskarżonego, żebrzącego o łaskę u Sędziego, którego nie można oszukać oleodrukową poboż­nością, nędznym kłamstwem i przekupić udaną skruchą. Mod­ląc się wersetami Apokalipsy, opisującymi Sąd Ostateczny, miejmy przed oczami Chrystusa, nie tylko tego łagodnego i przebaczającego - zbyt często świętoszkowato i chytrze liczymy na Jego pobłażliwość - ale także Chrystusa o ściąg­niętych brwiach i gniewnym obliczu, z mieczem wychodzącym z ust, Boga, który przychodzi do nas w nimbie swojej gwałtow­nej Wszechmocy.

Jest noc. Wokoło panuje śmiertelna cisza. Otwórzmy Apo­kalipsę i módlmy się słowami opisującymi Słowoczyn, sprawu­jący nad nami sąd.

3

Dzisiaj znowu odczytałem rozdziały o tragicznej miłości króla Dawida i Bethsabe. Od czterdziestu lat krążę dokoła tego tematu, którego konflikt moralny nieustannie mnie pasjonuje. W młodości posłużył mi za motyw do sonetu, a potem wielo­krotnie powracał do mnie w kształcie różnych zamierzeń pisarskich. Ich owocem była jedna drobna impresja. Z dawnego przywiązania do opowieści i z kilku nieurzeczywistnionych pomysłów pisarskich pozostał mi tylko niezachwiany nawyk częstego jej odczytywania w wersji biblijnej, która zachwyca mnie swoim zwięzłym pięknem.

Po dzisiejszej lekturze opowieści ujrzałem ją w innym świetle i w innym wymiarze, zrozumiałem bowiem, że jest ona nie tylko opisem osobistego dramatu Dawida, ale przede wszyst­kim wstrząsającym modlitewnym aktem.

Czytając tekst biblijny o upadku Dawida, musimy, niezależ­nie od tego, jakiego dopuściliśmy się grzechu, wejść w położe­nie Dawida, stać się Dawidem, być Dawidem. Zagarnęliśmy dla siebie cudzą własność. Z kolei do jednego grzechu dodaliśmy z tchórzostwa, dla zatarcia śladów naszej niegodziwości, drugi grzech, okrutniejszy od pierwszego. Wciąż jeszcze nie od­czuwamy wyrzutów sumienia. Widzimy tylko nasz cel, ale nie umiemy należycie ocenić krętej drogi, po której dążymy. Życie jest trudnym bojowaniem. Ot, jeszcze jedna ofiara naszej okrutnej zachłanności. Cóż ona znaczy w morzu ofiar, które życie codziennie wyrzuca na swój brzeg? I oto pewnego razu jak w zwierciadle oglądamy ten sam grzech popełniony przez kogoś innego. Jesteśmy jednak tak w siebie zapatrzeni i w sobie zakochani, że nie dostrzegamy podobieństwa tych dwóch grzechów („Widzisz źdźbło w oku brata swego, podczas gdy nie spostrzegasz belki we własnym źródle") i wciąż jeszcze, nie chcąc dostrzec własnej winy, wydajemy wyrok skazujący wino­wajcę. Lecz nagle jak błyskawica oświeca nas prawda - Dawi­dowi objawił ją prorok Nathan - że właśnie w tej samej chwili wydaliśmy wyrok na samego siebie. „Zgrzeszyłem wobec Pana" - szepczemy za Dawidem. Dokonało się w nas zmartwych­wstanie sumienia. Jeżeli teraz prorok powie do Dawida: „Pan odpuszcza ci twój grzech. Nie umrzesz" - nie ulega wątpliwo­ści, że król dostępuje łaski przebaczenia tylko dzięki wyrokowi, który sam na siebie wydał.