Tęsknota z niebieską ojczyzną

[Robicie to] z powodu nadziei [nagrody] odłożonej dla was w niebie. O niej to już przedtem usłyszeliście dzięki głoszeniu prawdy – Ewangelii. Kol 1, 5

Oto jedna z moich ulubionych historyjek: Mała dziewczynka wyszła z domu, jej matka nie wiedziała, dokąd. Zaniepokoiła się, czy jej dziecku nie stało się coś złego. Wyszła więc na werandę i zaczęła wołać córeczkę. Dziewczynka natychmiast wybiegła z domu sąsiada. Matka przytuliła ją i powiedziała:

– Martwiłam się o ciebie. Gdzie ty byłaś?

– Byłam u naszego sąsiada, pana Smitha.

– A po co tam byłaś?

– Jego żona umarła i pan Smith jest bardzo smutny.

– Och, nie wiedziałam! Bardzo mu współczuję. A co tam robiłaś?

– Pomagałam mu płakać.

Można powiedzieć, że mniej więcej tym się zajmuję. Dzielenie się własnymi doświadczeniami z cierpiącymi z bólu ludźmi jest moim sposobem na płakanie razem z nimi. Odkryłem powód, dla którego jestem w stanie dodać otuchy ludziom stojącym w obliczu śmierci oraz tym, którzy cierpią po stracie najbliższej osoby – sam także umarłem i byłem w niebie. Mogę więc zapewnić ich wiarygodnie, że niebo to miejsce nieopisanej, nie dającej się z niczym porównać radości.

Nie mam najmniejszych wątpliwości, że niebo istnieje naprawdę – po prostu to wiem. Jest bardziej realne niż wszystko inne, czego w życiu doświadczyłem. Czasami mówię ludziom:

– Pomyślcie o najgorszym wydarzeniu, jakie was w życiu spotkało. A potem pomyślcie o najlepszym. Wreszcie o wszystkim innym, czego doświadczyliście – dobrym i złym. Niebo jest bardziej realistyczne od każdej z tych rzeczy. Od chwili mojego powrotu na ziemię mam jaskrawą świadomość faktu, że wszyscy jesteśmy tu pielgrzymami. Kiedy nasze ziemskie życie się zakończy, niezależnie od tego, gdzie trafimy – do nieba czy do piekła – życie tam będzie jeszcze bardziej realistyczne niż to, które przeżywamy teraz.

Przed wypadkiem oczywiście nie przyszło mi to do głowy. Postrzegałem niebo jako pewną koncepcję, coś, w co wierzyłem, ale o czym zbyt często nie myślałem. Przez lata, jakie upłynęły od mojego wypadku, wielokrotnie myślałem o ostatniej nocy Jezusa spędzonej z uczniami przed tym, kiedy został wydany przez zdrajcę i ukrzyżowany. Zaledwie kilka godzin przed rozpoczęciem się Jego trudnej podróży do nieba siedział z uczniami w sali na piętrze. Wzywał ich, aby się nie bali i ufali Mu. Powiedział, że odchodzi, i dodał:

„W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem” (J 14, 2-3).

Wcześniej nigdy nie zwróciłem na to uwagi, ale wypowiadając owe słowa, Chrystus dwukrotnie użył wyrazu „miejsce”. Być może dla większości ludzi to nic szczególnego, ale dla mnie świadomość, że niebo jest realnie istniejącym miejscem, ma wielkie znaczenie. Jestem w stanie dać ludziom świadectwo z pobytu w nim, byłem w nim i znam je. Wiem, że niebo istnieje naprawdę. Po wypadku stałem się bardziej wrażliwym człowiekiem niż dawniej. Rok spędzony w szpitalnym łóżku może wpłynąć w podobny sposób na każdego, jednak w moim przypadku chodzi nie tylko o to.

Owe półtorej godziny, które spędziłem w niebie, zrobiło na mnie takie wrażenie, że stałem się innym człowiekiem. Już nie jestem w stanie czuć się tu na ziemi całkowicie zaspokojony, żyję bowiem w oczekiwaniu na niebo. Przed wypadkiem nie wyobrażałem sobie, że człowiek może doświadczyć takiej ilości bólu jak ja, a potem wyzdrowieć i móc opowiadać o tym innym. Pomimo wszystkiego, co przeżyłem w ciągu owych miesięcy, kiedy doskwierał mi silny, nieustępliwy ból, i tak pamiętam niebo jako coś o wiele bardziej realistycznego niż cierpienie, jakiego doznałem...

*

Powyższy tekst jest fragmentem książki "90 minut w niebie". Autorzy: Cecile Murphey, Don Pieper. Wydawnictwo AA