Apokalipsa dziś. Pęka szósta pieczęć

We wszystkich wersjach tej Jezusowej zapowiedzi pojawia się i to, o czym mowa jest, gdy Chrystus – Baranek otwiera szóstą pieczęć zwierającej wyjaśnienie losów świat księgi. Pojawią się znaki, których nie można będzie nie zauważyć i których nie można będzie zignorować. W tym kontekście dość znamienna jest w Janowej wizji reakcja ludzi, którzy są świadkami tych wydarzeń.

Ale o co chodzi? Za jakie grzechy?

No bo czego, może naiwnie, ale roztropnie, można oczekiwać od kogoś, kto świadom jest, że oto właśnie nadchodzi czas kary? Nie bicia się w piersi? Odrobiny skruchy? Przepraszania? Albo choćby tylko tłumaczenia się? Tymczasem...

A królowie ziemscy, wielmoże i wodzowie,
bogacze i możni,
i każdy niewolnik, i wolny
ukryli się do jaskiń i górskich skał.
 I mówią do gór i do skał:
„Padnijcie na nas
i zakryjcie nas przed obliczem Zasiadającego na tronie
i przed gniewem Baranka,
bo nadszedł Wielki Dzień Jego gniewu,
a któż zdoła się ostać?”

Ukryć się! Mimo bezcelowości takiego postępowania ukryć się! W jaskiniach, wśród skał! Byle Baranek nas nie zobaczył! Trudno nie widzieć w tym analogii do zachowania Adama i Ewy, gdy po grzechu, słysząc nadchodzącego Boga, schowali się przed Nim pośród drzew ogrodu (Rdz 3). Chyba dość często tak jest, że grzesznik chowa się przed Bogiem. „Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków” – powiedział Jezus (J 3,20). Przyczynek do rozmyślań nad powodami szerzenia się w XXI wieku ateizmu i obojętności religijnej. Ale o tym za chwilę.

Na razie zauważmy jeszcze, kto próbuje się ukryć przed nadchodzącym Barankiem. „Królowie ziemscy, wielmoże i wodzowie, bogacze i możni, i każdy niewolnik, i wolny”.  Jan akcentuje, że to wielcy tego świata. Na koniec dodaje jednak, że nie tylko oni, ale ludzie należący do wszystkich klas społecznych. Nawet niewolnicy. Nieprawość nie jest cechą zarezerwowaną tylko dla wielkich tego światy. Jezusa na śmierć skazali nie tylko Piłat, arcykapłani i inni przywódcy, ale i tłum, który krzyczał „ukrzyżuj Go”. I też ci, którzy wykorzystując okazję dla pofolgowania swoim niskim instynktom Jezusa bili, opluwali, dla zabawy włożyli Mu na głowę cierniową koronę i ubrali w purpurowy płaszcz. Nieprawymi bywają także ludzie prości i ubodzy. Gdy Chrystus powróci, wszyscy zostaną osądzeni.

Zauważmy też, że tym, który nadchodzi, jest Baranek. To Dzień Gniewu Baranka. Brzmi trochę dziwnie, bo tytuł „Baranek” kojarzy się nam raczej z łagodnością i uległością. Ale okazuje się, że ten, który uniżył się tak bardzo, że pozwolił się zabić, na końcu czasów przyjdzie jako wymierzający sprawiedliwość tym, którzy nie chcieli się nawrócić. „Władca święty i prawdziwy”, który zwlekał z sądem i „nie wymierzał kary za przelanie krwi męczenników” (6,10), jednak, gdy pora stosowna nadejdzie,  wymierzy sprawiedliwość.

Jednak jest kara za trwanie w nieprawości

Nie wiemy, kiedy ten dzień nadejdzie. Ale fakt, że nadejdzie, to otucha dla wszystkich, którzy doznali nigdy nie rozliczonego, a  wielkiego zła. Zła, które nigdy nie wyraziło skruchy, zła, które pozostało bezkarne. Bóg widział, Bóg nie zapomni. Którzy łakną i pragną sprawiedliwości zostaną nasyceni.

Scena ta jest też odpowiedzią na naiwne w naszych czasach myślenie, że człowiek, który całe życie konsekwentnie lekceważąc Boga dopuszczał się wielkich nieprawości, w obliczu ewidentnie zbliżającego się końca będzie umiał szczerze za swoje grzechy żałować. Owszem, tak może się zdarzyć. Generalnie tak to jednak nie działa. Kto kocha zło, owszem, będzie bał się kary, ale swojej miłości zostawić nie będzie chciał. Będzie wołał do gór, by go przykryły, schowały przed Bogiem, ale swojej hierarchii wartości nie zmieni. I o sprawiedliwym osądzeniu i wymierzeniu kary za nieprawości będzie mówił, że to efekt zapalczywego, nieracjonalnego gniewu Boga.

Szósta pieczęć pęka. Ewidentnie zbliża się sąd. Ale jak to? Za co? Jak Bóg może się gniewać? Nie dotarło, więc pewnie też już nie dotrze.