Dziękuję, za te piękne słowa... Tak bardzo mi dzisiaj potrzebne. Dlaczego tak łatwo zapominam, że wcale to nie ja jestem najważniejsza? Ciągle mam z tym problem, a później jestem rozczarowana ludźmi, że są tacy obojętni... Burze przeminą, przyjemności przyjdą i odejdą, tak jak mija nasze życie, ale miłość Pana nigdy ode mnie nie odstąpi. Ja też jestem Bożym dzieckiem.
Jeszcze raz dziękuję

Na pewno "trzyma rękę na moim ramieniu". Czasami TO czuję. Niepokój czuję wciąż również, jak się go pozbyć. Jest mi bardzo ciężko.

"I rzekł do mnie: „Synu człowieczy, czy kości te powrócą znowu do życia?” Odpowiedziałem: „Panie Boże, Ty to wiesz”. Ez 1, 1-14

«Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: «Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego».Mt 22,34-40

Należy zadać sobie pytanie czy rozumiemy właśnie tą miłość jaką otrzymujemy w darze od Boga.

Nie wolno jej zamykać w literze prawa, a tak właśnie często bywa i przez sądzenie jeden drugiego stajemy się jak faryzeusze zamknięci na to co Jezus nam ukazał w swoim słowie.

Takie patrzenie chyba doprowadza właśnie do wyschniętych kości tzw. skostnienia.

Dobrze jest , kiedy nie kalkulując zaczynamy kochać jako ludzie wolni ponad tym co dzieli--płeć , stan społeczny , materialny itp.
Jaka długa droga jeszcze do zrozumienia o co chodzi?

"Bóg trzyma rękę na moim ramieniu"
Oby jej nigdy nie odjął.
Boże nie odstępuj ode mnie, bo obrócę się w nicość. Boże zawierzam Ci swoje życie. Ucz mnie miłości i pokory. Komu mam powierzyć swe zaufanie, jeżeli nie Tobie?