"Kiedy JA domagam się sprawiedliwości, kiedy JA chcę dostać to, co mi się słusznie należy, wówczas odwracam się od mojego brata. Wówczas zaczynam gromadzić skarby dla siebie."

Zastanawiam się, kto ma wreszcie rację: pani Krzewińska czy zaprzyjaźniony kapłan, który zasugerował, by sprawy majątkowe uregulować, dokończyć i nie rezygnować !!!
I wcale nie uważam, że "odwracam się od brata" który nagminnie robi mnie w "jajo". Katolicyzm, chrześcijaństwo to nie jest jednoznaczne i nie równa się naiwności, niezaradności. Domaganie się sprawiedliwości nie jest przewinieniem.
Pani Krzewińska za bardzo upraszcza postępowanie ludzkie do słów: "Wówczas zaczynam gromadzić skarby dla siebie". Nikt z nas jakiegokolwiek "majątku" nie weźmie na plecy na drugi świat. Równie dobrze mając cokolwiek można obdarować kogoś, wywołać uśmiech, pozwolić mu związać koniec z końcem.
Chyba bardziej należałoby skupić się na ludzkiej skłonności do posiadania czegokolwiek niż na tym, że " JA domagam się sprawiedliwości" i "wówczas odwracam się od mojego brata".

A ja myślę, że w przypadkach szczegółowych może być różnie. A pytanie jest - jak napisano - o miłość, nie przede wszystkim o sprawiedliwość.

Z miłości można żądać wypełnienia tego co dobre i sprawiedliwe i z miłości i dla miłości można rezygnować.

Ale tu podkreślę: jeśli chce się rezygnować ze sprawiedliwości to z miłości i dla miłości. Nie z przymusu, nie ze strachu, nie dla otoczenia, nie z poprawności - nie ważne politycznej czy "katolickiej". Inaczej rezygnacja jest aktem przemocy dokonanym na samym sobie. I nie służy dobru - ani mojemu ani drugiej osoby, a zatem nie służy miłości.

A że sprawiedliwość nie jest absolutem, absolutem jest miłość, to wielka prawda... :-)

Dedykuję wszystkim zacietrzewionym i naiwnym.
"Co oznacza chrześcijański paradoks ubóstwa?"

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/lyk-teologii/art,67,co-oznacza-chrzescijanski-paradoks-ubostwa,strona,2.html