Zwieńczenie chrystologii w Apokalipsie

Oczy Jego jak płomień ognia,
a na Jego głowie wiele diademów.
Ma wypisane imię, którego nikt nie zna prócz Niego.

Odziany jest w szatę we krwi skąpaną,
a nazwano Go imieniem SŁOWO BOGA.

A wojska, które są w niebie, towarzyszyły Mu na białych koniach -
wszyscy odziani w biały, czysty bisior.

A z Jego ust wychodzi ostry miecz,
by nim uderzyć narody.

On będzie je pasał rózgą żelazną
i On udeptuje tłocznią wina zapalczywości gniewu Boga Wszechmogącego.

A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię:
KRÓL KRÓLÓW I PAN PANÓW (Ap 19, 11-16).

Dwa tytuły chrystologiczne z w. 11 wprawdzie już występowały w Ap 3, 7 jako przeniesione z Boga na Chrystusa, tu jednak dopiero ten znany proces przeniesienia otrzymuje swoją rację. Nie jest ona tylko ontologiczna, gdyż nie przechodzi jakby dziedzictwem na Syna mającego imię, które­go nikt nie zna prócz Niego. Jest to racja paradoksalnej soteriologii, jawna dopiero na podstawie całości ruchomego obrazu. Okazuje się z niego, że już w rym eonie Chrystus Odkupiciel nie innym orężem, jak tylko mieczem ust, a więc głoszeniem Dobrej Nowiny, sprawiedliwie sądzi i walczy zwycięsko. Jest odziany w szatę we krwi skąpaną, ale nie jest to krew wrogów, lecz własna krew Odkupiciela. Mamy więc odwróconą transpozycję czyn­ności Jahwe, tak odzianego w Iz 63, 1-3, a w tradycji chrześcijańskiej i w liturgii tak właśnie soteriologicznie interpretowaną. Określenia w czasie teraźniejszym: sądzi i walczy uwydatniają, że czynności te spełnia Chry­stus już teraz, przed paruzją, choć niedostrzegalnie, bo eon eschatologicz­ny już się rozpoczął, lecz nie dobiegł kresu. Czynności, obie mesjańskie (Iz 11,3-5; Mdr 18,15), realizują się przed paruzją ostateczną. Chociaż obie ją antycypują, to przecież nie do końca, jak to ukazała scena sądu w Ap 14, 14-20 (por. wyżej, C, s. 170), po której dalej się snuje wątek dziejów. Na­wet paruzję ostateczną epilog księgi dopiero zapowiada w czasie przyszłym: Zaiste, przyjdę niebawem (22, 20).
Trzeci tytuł to Słowo Boga. Jest on nowy tylko w takim zestawieniu, nie w swoich składnikach, które są typowe dla pism Janowych (J 1,1.14; 1J 1,1). Ten aspekt sądu karzącego może ma za inspirację analogiczny pod pewnymi względami obraz wszechmocnego słowa Bożego niosącego nieodwołalny rozkaz (Mdr 18, 15). Ten tytuł Słowo Boga lub następny - jest może owym imieniem nowym samego Chrystusa, występującym jako ele­ment nagrody dla zwycięzcy w Ap 3, 12.