Święto tych, którzy nie zrezygnowali

Strach przed grobem czy strach przed życiem?

Nie możemy świętować Wielkanocy, jeśli nie jesteśmy gotowi na to, aby zakwestionować nasze postępowanie i zrewidować naszą skalę wartości.
Święto, które wpływa na decyzje, na głębokie orientacje naszego istnienia, które nie rozpala w nas woli życia jako „nowego stworzenia", które nie sieje w naszym sercu niepo­koju i tęsknoty za inną przyszłością, za tym, co „niemożliwe", a przez to pilne, jest parodią chrześcijańskiego święta.
Obchodzić uroczystości Wielkanocy nie oznacza zaglądać pobożnie do pustego grobu, ale odczytać znaki, przyjąć w wierze objawienie, świadectwo (nikt nie jest w stanie zrobić sprawoz­dania, kroniki faktu Zmartwychwstania. Jeśli nawet zaczaiłby się na miejscu jakiś reporter, fotograf czy kamerzysta telewizyjny -nowoczesny odpowiednik straży postawionych do nadzorowa­nia grobu - nie mieliby nic do zaprezentowania. Wiara w Zmar­twychwstanie rodzi się ze słowa, głoszenia Ewangelii, a nie z „widzenia"), a przede wszystkim wejść w ślady Zmartwych­wstałego, pozwolić, aby nas spotkał, „rozpoznać Go" - jak Maria Magdalena - kiedy zawoła nas po imieniu (J 20,16).
Przede wszystkim pozwolić też, aby On pokonał nasz strach najtrudniejszy do uleczenia: strach przed wyjściem z grobu...

Świadkowie rzeczy niewiarygodnych

Strach został więc pokonany. Noc się skończyła. Narodził się nowy świat.
Ten kamień z grobu, który nas zamurował w naszym sta­rym, walącym się świecie, trudnym do mieszkania, dusznym, który nas więził, a przede wszystkim, z którym już się pogo­dziliśmy, został przez Chrystusa daleko odsunięty.
Musimy z Nim wyjść z więzienia. On pozwala nam przejść do nowego świata. On, który jest naszym „przejściem", naszą Paschą.
Zobowiązuje nas, abyśmy opuścili stary, niedołężny świat i pozwolili przyprowadzić się do Ziemi Obiecanej. Od nie­woli do wolności. Od naszego nędznego wyrachowania do powszechnego królestwa.
Dzięki temu „przejściu" możemy wyjść z ciemnej celi, na­wet jeśli oczy z trudem znoszą światłość, która wychodzi nam naprzeciw.
Chrystus powierza nam nowy i nietknięty świat. Jedyna rada, jakiej nam udziela, to aby nie wracać, nawet po to, by odzyskać nasze nędzne nosze.
Musimy przeciąć mosty łączące nas z tym, co stare, z nie­nawiścią, podziałami i egoizmem.
Musimy przyzwyczaić się do światła, miłości, wolności i pokoju.
Wszystko zaczyna się od nowa.
Każdy z nas jest początkującym w tym życiu.
Powinniśmy o tym wiedzieć.
Bóg dotrzymuje słowa.
Bóg jest Panem rzeczy niemożliwych.
Bóg objawia się w tym, co niewiarygodne.
Ostatnie słowo miała miłość.
Słabość wzięła górę nad siłą, przemocą i nienawiścią.
Przebaczenie wzięło odwet na zdradzie, opuszczeniu, tchó­rzostwie, podłości i przebiegłym wyrachowaniu.
Bóg odsunął kamień, który zmumifikował naszą nadzieję.
Już nic nie powinno wzbudzać w nas lęku.
On wysyła nas na drogi naszego świata, aby glosie życie tam, gdzie panuje śmierć, pośród gradu pocisków, na pola eksterminacji, tam, gdzie działają zabójcze dłonie, gdzie czło­wiek nadal wyrzucany jest na śmieci.
Świadkowie rzeczy niewiarygodnych.
Kibice nadziei.