Sylwetka Wykładowcy

Ks. Prof. dr hab.
Jerzy Szymik

Jerzy Szymik, ur. 1953 r. w Pszowie na Górnym Śląsku, kapłan Archidiecezji Katowickiej, profesor nauk teologicznych. Wykłada teologię dogmatyczną.

Urodził się 3 kwietnia 1953 r. w Pszowie na Górnym Śląsku jako syn Emila i Salomei z d. Mitko. Tam też, w pszowskiej parafii pw. Narodzenia NMP został ochrzczony 19 kwietnia 1953 r. W latach 1960-68 uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 1 w Pszowie, a w latach 1968-72 do Liceum Ogólnokształcącego w Rydułtowach. Świadectwo dojrzałości otrzymał w maju 1972 roku. W latach 1972-79 był alumnem Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. 19 stycznia 1979 r. obronił magisterium z teologii na krakowskim Papieskim Wydziale Teologicznym, a 12 kwietnia 1979 r. przyjął święcenia kapłańskie w katedrze pw. Chrystusa Króla w Katowicach z rąk ks. bpa Herberta Bednorza. Przez siedem lat pracował jako wikariusz: 1979-82 w parafii pw. Ducha Świętego w Siemianowicach Śl.-Bytkowie, 1982-86 w parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Chorzowie-Batorym.

W latach 1986-2005 związany z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim, gdzie był m.in. kierownikiem Katedry Chrystologii. Od 2005 r. pracownik Zakładu Teologii Dogmatycznej WTL Uniwersytetu Śląskiego, od 01 10 2007 r. zatrudniony na stanowisku profesora zwyczajnego. Członek watykańskiej Międzynarodowej Komisji Teologicznej, autor 37 książek naukowych, poetyckich, eseistycznych, przeszło tysiąca artykułów. Promotor 18 doktoratów, 132 magisteriów. Specjalizuje się w chrystologii, metodologii teologii, teologii kultury. Mieszka w Katowicach i Pszowie.

Od podjęcia studiów teologicznych na Wydziale Teologii KUL w dniu 1 X 1986 r. jego zainteresowania naukowe były względnie jasno skrystalizowane, a ich zakres i kierunek rozwoju dość konsekwentny. Zaczęło się od pracy magisterskiej / licencjackiej poświęconej obecności Ewangelii w wielkich powieściach F. M. Dostojewskiego. Potem przyszła kolej na dysertację doktorską, która była próbą konstrukcji interdyscyplinarnego instrumentarium koniecznego do badań teologiczno-literackiego pogranicza, pracą z zakresu metodologii teologii i nauki o literaturze. Następnie powstała rozprawa habilitacyjna. Była ona w dużej mierze wykorzystaniem zbudowanego w dysertacji doktorskiej narzędzia; teoretyczne instrumentarium zostało tu praktycznie użyte do opisu i interpretacji teologicznych treści dzieła literackiego Czesława Miłosza. Monografia (tzw. "książka profesorska"), o której mowa w pierwszym akapicie jest w tym ciągu prac krokiem kolejnym, autorską wersją chrystologii kultury, czyli chrystologicznie (inkarnacyjnie) zorientowanej teologicznej refleksji nad współczesną sytuacją kulturowo-cywilizacyjną. W gruncie rzeczy, chodziło stale w uprawianej przez Księdza Profesora teologii o ten sam problem, drążony w różnych zakresach i na różnych poziomach jego naukowej aktywności. Tak zainteresowania naukowe jak i będący ich konsekwencją tzw. naukowy dorobek dotyczył zawsze styku Kościoła i świata, wiary i kultury, teologii i literatury. Czyli teologii dogmatycznej uprawianej pod ewangelizacyjnym kątem, w nieustannym dialogu ze współczesnością. Chodziło więc zawsze - czy to w poezji, czy w teologii - o duszpasterstwo w jego najgłębszym sensie: o próbę rozjaśnienia duchowej drogi moich bliźnich.