Apokalipsa dziś. Cierpliwości!

Apokalipsa dziś. Spis treści

Jak długo jeszcze? Jak długo jeszcze Bóg będzie pozwalał, by szerzyła się nieprawość? Dlaczego pozwala? Dlaczego nie interweniuje? Czy los nas, szarych ludzi, ale przecież Jego wyznawców, jest Mu obojętny? Napisano w Psalmie 125: „Nie zaciąży bezbożne berło nad losem sprawiedliwych, by sprawiedliwi nie wyciągali rąk swoich ku nieprawości”. Dlaczego więc pozwala nas gnębić? Dlaczego „bezbożne berła” mają się dobrze, a ludzie prawi cierpią? To pytania, które nieraz stawiają sobie modlący się codziennie, by „przyszło Jego królestwo”, a widzą szerzące się zło i bezkarną butę tych, którzy mają Go za nic. Bóg zapomniał? Boga to nie interesuje? Nie? Dlaczego więc? Bóg... Chyba rozumie, że człowiek takie pytania Mu zadaje. Bo pojawia się ono także w Apokalipsie, w ustach zabitych „dla Słowa Bożego”.

Pęka piąta pieczęć

W naszej lekturze tej księgi dotarliśmy do szóstego jej rozdziału, w którym Baranek otwiera kolejne pieczęcie księgi wyjaśniającej sens losów świata. Otwarcie pierwszych czterech zdawało się uruchamiać kolejne nieszczęścia dotykające ludzkość. „Zdawało się”, bo nie chodzi o to, że Bóg je na ludzkość zsyła. Raczej, że ludzkość sama, w swojej pysze i głupocie, w nie się pakuje, a Bóg nie reaguje. Bóg nie chroni ludzkości przed jej własną pychą i głupotą, a pozwala jej doświadczyć na własnej skórze skutków własnej nieprawości. Otwieranie przez Baranka kolejnych pieczęci nie jest więc znakiem działania Boga, który karze ludzkość. Jest raczej pokazaniem, że Bóg trzyma rękę na pulsie; że wszystko, co się dzieje, dzieje się za Bożym przyzwoleniem, wpisane jest w Jego niezgłębione plany.

Gdy przychodzi moment otwarcia piątej pieczęci moglibyśmy się spodziewać kolejnych nieszczęść jakie pojawią się na świecie. Ale tym razem zaskoczenie. Przytoczmy ten tekst (Ap 6,9-11).

A gdy otworzył pieczęć piątą,
ujrzałem pod ołtarzem dusze zabitych dla Słowa Bożego
i dla świadectwa, jakie mieli.
I głosem donośnym tak zawołały:
„Dokądże, Władco święty i prawdziwy,
nie będziesz sądził i wymierzał za krew naszą kary tym, co mieszkają na ziemi?”
I dano każdemu z nich białą szatę
i powiedziano im, by jeszcze krótki czas odpoczęli,
aż pełną liczbę osiągną także ich współsłudzy oraz bracia,
którzy, jak i oni, mają być zabici.

„Dusze zabitych dla słowa Bożego i świadectwa jakie mieli”. To męczennicy. W języku greckim „martyr” znaczy „świadek”. Język polski akcentuje mękę, ale greka, język oryginalny Apokalipsy, powód, dla którego ich spotkała: bo świadczyli o Jezusie Chrystusie, bo się Go nie zaparli. Ciekawe, że dusze owych męczenników znajdują się pod (!) ołtarzem. Ołtarzem – zaakcentujmy to – znajdującym się w niebie. To nawiązujące do obrzędów starotestamentalnych ofiar obrazowe ukazanie prawdy, że oddanie życia dla Chrystusa jest przyjmowane w niebie jako ofiara składana Bogu. Podobnie jak przyjęta była przez Ojca ofiara Jego Syna.

Wołanie o sprawiedliwość

Męczennicy owi głośno domagają się sprawiedliwości. Domagają się kary, odpłaty dla tych, którzy pozbawili ich życia. Można powiedzieć, że ich krew, podobnie jak krew sprawiedliwego Abla, zabitego przez Kaina, „głośno woła do Boga” (por. Rdz 4,10). O sąd, o wymierzenie sprawiedliwości. Wołają do „Władcy świętego i prawdziwego”. „Władca prawdziwy” to zaakcentowanie, że choć wielu jest na tym świecie różnych władców, tylko Bóg jest nim naprawdę; tylko On może wszystko i w Jego ręku są ludzkie losy. On więc może też wymierzyć sprawiedliwość tym, którzy ich zabili. I powinien, bo jest też przecież „Władcą świętym”. Czyli tym – posługując się językiem 1 Listu Jana – który jest światłością, w której nie ma żadnej ciemności; nie ma w Nim najmniejszego cienia zła. Tym bardziej więc, mając władzę nad wszystkim, nie może zła lekceważyć, a powinien wymierzyć mordercom sprawiedliwość.

Tymczasem zdaje się wielkiej krzywdy nie widzieć. Dlatego męczennicy wołają, jak długo jeszcze? Dokądże „nie będzie sądził i wymierzał kary tym, co mieszkają na ziemi?”. Chodzi oczywiście nie o osądzenie i ukaranie wszystkich, ale odpowiedzialnych za ich niesprawiedliwą śmierć.

W tym miejscu czytelnik Apokalipsy może zacząć zadawać sobie pytanie, czy faktycznie męczennicy, wierni Chrystusowi aż do śmierci, mogą domagać się wymierzenia komuś kary? On przecież modlił się „Ojcze, przebacz im,  bo nie wiedzą co czynią” (Łk 23,34). Podobnie modlił się kamienowany Szczepan, pierwszy męczennik: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7,60). Czy godzi się wołać święty męczennikom o ukaranie tych, którzy ich zabili?