Proście, a będzie wam dane

3. Kontekst Ewangelii Łk 11,1–13

Czytany tej niedzieli fragment Ewangelii – podobnie jak od kilku tygodni – pochodzi z tej części Łukaszowego dzieła, które nazywa się „czasem podróży do Jerozolimy”. To czas trudnych wyborów i oczyszczania wiary uczniów. W tym kontekście należy czytać pouczenie Jezusa o modlitwie. Warto zauważyć, że początek tej perykopy wskazuje, że nie ma ona jakiegoś bezpośredniego związku z poprzednimi. „Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją (…)” wskazuje na rozpoczęcie nowego tematu. Ale tematu związanego z oczyszczaniem wiary uczniów.

Jezus, przebywając w jakimś miejscu, modlił się, a kiedy skończył, rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas modlić się, tak jak i Jan nauczył swoich uczniów».

A On rzekł do nich: «Kiedy będziecie się modlić, mówcie:

Ojcze, niech się święci Twoje imię; niech przyjdzie
Twoje królestwo! Naszego chleba powszedniego dawaj
nam na każdy dzień i przebacz nam nasze grzechy, bo i my
przebaczamy każdemu, kto przeciw nam zawini; i nie
dopuść, byśmy ulegli pokusie».

Dalej mówił do nich: «Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: „Przyjacielu, pożycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przybył do mnie z drogi, a nie mam co mu podać”. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: „Nie naprzykrzaj mi się! Drzwi są już zamknięte i moje dzieci są ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie”. Powiadam wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje.

I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a zostanie wam otworzone. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu zostanie otworzone. Jeżeli któregoś z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec z nieba udzieli Ducha Świętego tym, którzy Go proszą».

Po pobieżnej lekturze chciałoby się powiedzieć, że jest to nauczanie o modlitwie. To jednak nie do końca tak. Chyba że ktoś pamięta o definicji modlitwy jako spotkaniu z Bogiem. Bo to raczej nauczanie o relacji, jaka winna łączyć ucznia Chrystusa z Bogiem.

4. Warto zauważyć

• Trochę obok tekstu, ale ważne. Jezus sporo czasu poświęca modlitwie. „Przebywał w jakimś miejscu na modlitwie” znaczy, że trwała ona znacznie dłużej niż kwadrans czy godzina.
   
• W wersji Łukasza modlitwa Ojcze nasz (odmawia się powszechnie wersję znaną z Ewangelii Mateusza) jest krótsza i prostsza. Obie jednak mają w zasadzie tę samą wymowę. Jej treść jest wyrazem zaufania do Boga i świadomości że człowiek nie jest samowystarczalny. Zarówno pod względem duchowym jak i materialnym. Znów przypomina się w tym miejscu opowieść Księgi Rodzaju o tym, jak Bóg rezygnuje ze ścisłego  wymagania zachowania prawa na rzecz poszukiwania miłości, zaufania....
   
• Prawdę tę przypomina jeszcze mocniej dalsza część nauczania Jezusa. Nawet natrętów się słucha. Dla świętego spokoju – mówi Jezus. I wskazuje, że dla Boga jesteśmy dziećmi. Więc tym bardziej możemy liczyć na Jego przychylność. Ale.... czemu tylko na danie nam Ducha Świętego? Bo Jezus mówi nie tyle o wysłuchaniu każdej prośby, ale właśnie daniu Ducha Świętego. Wyjaśniam: jest On tutaj  – jak chcą komentatorzy tego tekstu – syntezą wszelkich dóbr. To znaczy chodzi o wszelkie godziwe, dobre prośby. Syn musi być jednak gotowy na to, że spotka się z odmową. Podobnie jak Abraham musi się nauczyć spojrzeć na sprawy o które prosi oczyma Boga. 

Mówienie, że Jezus uczy w tej scenie modlitwy nie jest więc do końca precyzyjnym oddaniem jej sensu. Jezus raczej przedstawia w niej relacje, jakie łączą człowieka z Bogiem. Wskazując jakie lęki człowiek wobec Boga powinien odrzucić, uczy jednocześnie, jak powinien się do Niego odnosić.  Jak dziecko do ojca.