Abba - Ojciec

W dalszej części listu Paweł również podkreśla, iż Żydzi i poganie zostali wspólnie powołani do przynależenia do rodziny Boga oraz że jako umiłowani przez Boga otrzymają Boże dziedzictwo. Wskazuje także, iż Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca (Rz 6,4).

Aby wykazać, że Bóg jest Ojcem zarówno Żydów, jak i pogan, Paweł odwołuje się do historii Abrahama. Pisze, że to Abraham jest ich praojcem. W czwartym rozdziale Listu do Rzymian Apostoł podkreśla, iż Abraham został obdarzony łaską Bożą, za sprawą wiary (Rz 4,3), nie zaś czynów (Rz 4,2). Aby tego dowieść Paweł cytuje fragment z Księgi Rodzaju „Abraham uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę” (Rdz 15,6). Jednak choć Abraham jest wzorem ufności w obietnice Boga, to określenie go mianem „naszego praojca” wskazuje na jego rolę, jako założyciela ludu, który będzie po nim dziedziczył. Gdyby Abraham był dla Pawła jedynie wzorem wiary, to nie przekonywałby on, że Abraham jest ojcem wszystkich wierzących (zob. Rz 4,11-12,16-18) oraz że potomkowie Abrahama odziedziczą wszystkie złożone mu obietnice (Rz 4,13-14). Stosowanie przez Pawła metafor rodziny i dziedzictwa, wraz z przekonaniem, iż wierzący poganie są prawdziwymi dziedzicami i potomkami Abrahama, świadczy o tym, że poganie nie tylko dzielą wiarę Abrahama, ale i że zapowiedziano w nim ich przeznaczenie. Poganie, którzy otrzymują obietnicę Boga i ufają jej należą do rodziny Abrahama. Jest on ich praojcem, nie za sprawą fizycznego pochodzenia – do którego praw nie mogą rościć – ale poprzez obietnice Boże, jakim Abraham zaufał.