Duch Święty w Ewangelii św. Łukasza

W którym miejscu w Ewangelii św. Łukasza, w odniesieniu do Jezusa, podkreślona jest szczególna rola Ducha Świętego?

Duch Święty jest obecny od początku publicznej działalności Jezusa. Pozostaje w ścisłym z Nim związku. Apostołowie, będąc świadkami życia Jezusa od początku Jego działalności publicznej, a więc od chrztu w Jordanie (por. Dz 1,21-22), mieli możność przyjrzeć się Jego wyposażeniu w dary Ducha Świętego. Czymś w rodzaju streszczenia pierwotnej tradycji o tej tajemnicy są słowa kerygmatu apostolskiego: „Jezusa z Nazaretu [...] Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą” (Dz 10,38).

Nad Jordanem Bóg odpowiedział na wołanie z Księgi Izajasza: „Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił” (Iz 63,19). Gdy Jezus przyjął chrzest, „Duch Święty zstąpił na Niego” (Łk 3,22). Ta chwila to inwestytura, czyli wprowadzenie do pełnienia urzędu  Mesjasza, obdarzonego Duchem zgodnie z zapowiedziami proroków. Poczęty z Ducha Świętego Syn Boży, ukazuje się Izraelowi i światu jako Mesjasz, a więc Namaszczony, czyli – według naszej tradycji językowej – Pomazaniec.

W czasie objawienia nad Jordanem Duch Święty zstąpił na Niego „w postaci cielesnej niby gołębica” (Łk 3,22). Natomiast głos Boga Ojca o Synu umiłowanym potwierdził realizację proroctwa o Słudze Pańskim (Iz 42,1; 44,2). Dla jasności warto tutaj przytoczyć perykopę z czwartej Ewangelii. Według opisu św. Jana Duch spoczywa, a więc trwale przebywa w Jezusie (J 1,32.33). Łatwo można dostrzec tutaj echo słów o różdżce Jessego, czyli o wyposażeniu Mesjasza. „I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej” (Iz 11,2). Chrzest w Jordanie – to namaszczenie Jezusa na Króla, Proroka i Kapłana. Królewską godność uwypuklają słowa: „mój Syn”, które są odwołaniem do Ps 2,7. Natomiast funkcja prorocka i kapłańska wynika z aluzji do Sługi Pańskiego, który ma zarówno przynieść pełnię objawienia i Prawa, jak i dokonać ofiary ekspiacyjnej.