Nielitościwy dłużnik (Mt 18,21-35)

Dłużnicy Boga

Jesteśmy dłużnikami Boga. A dług ten spłacamy dając siebie – swoje przebaczenie innym. Przebaczenie należy dzielić podobnie jak winno dzielić się chleb. Słowo kompan oznacza dosłownie tego, kto je ten sam chleb (Kompan – to łacińskie słowo złożone z „con” – „z” oraz „panis” – „chleb”). Przebaczenie jest również takim chlebem, który należy spożywać razem. Przebaczenie, które otrzymujemy od Boga, powinno przekładać się na pokój, pojednanie, radość, którą dajemy wszystkim, również ludziom nam wrogim. Kiedy Bóg mówi nam: Przebaczam ci – mówi jednocześnie: Ty również przebacz.

Przypowieść mówi nam, że każdy z nas rodzi się milionerem. Bóg nieustannie obsypuje nas swoimi darami. Nie uważamy się jednak za dłużników, choć On daje nam słońce, powietrze którym oddychamy, gwiazdy które możemy kontemplować, śnieg, kwiaty, góry, oceany, lasy, deszcz, wiatr. Każdy z nas jest dłużnikiem Boga. Każdy nas otrzymał od Niego oczy, słuch, nogi, węch. W dawnym rycie sakramentu chorych namaszczano powieki, uszy, nos, stopy, ręce, wskazując przez to na dary, które otrzymaliśmy od Boga, a których użyliśmy tylko w części lub których nieraz używaliśmy źle.