Nielitościwy dłużnik (Mt 18,21-35)

Każdy z nas jest dłużnikiem poezji, muzyki, opowieści, zapachów, śpiewu ptaków, pięknych sentencji, kolorów. Jestem dłużnikiem – bo Bóg dał mi przyjaciół, dał mi ludzi najbliższych, dał mi nauczycieli, ludzi dzięki którym moje życie ma sens. Jestem dłużny Bogu za tak wiele rzeczy. Nade wszystko jednak jestem dłużnikiem przebaczenia Boga, który niezliczoną ilość razy przebaczył mi grzechy. On, który jest Miłością uczy nas, byśmy „nikomu nie byli nic dłużni poza wzajemną miłością” (Rz 13,8).

Bóg jednak nie patrzy na mnie jak na dłużnika. Zawsze wszystko odpuszcza, wybacza, zapomina. Jedyne co jestem winny Bogu to miłość. A ten dług mogę spłacić tylko w jeden sposób: miłując bliźniego. Miłość bliźniego nie jest darem, który mogę dać lub nie. Jest oddaniem tego, co należne. Jest jedynym sposobem na oddanie długu Bogu, który napełnił nas miłością i miłosierdziem. Wszystko, co posiadam, wszystko, czym jestem, zawdzięczam Bogu i ludziom.