3. Misja w Tesalonikach – wierny Sylas

Thessalonike (dziś Saloniki) wzięło swoją nazwę od imienia Tesalia, która była siostrą Aleksandra Wielkiego, żoną króla Kasandra, założyciela miasta. W czasach apostolskich było stolicą prowincji rzymskiej Macedonia, w której ewangelizował Paweł wraz ze swymi towarzyszami Sylasem i Tymoteuszem (Dz 17,5-10; 20,1.3; Flp 4,16). Chrześcijanie z Tesaloniki (1 Tes 1,1; 2 Tes 1,1) cieszyli się dużym uznaniem i serdecznością Apostoła narodów, chociaż on sam przebywał tam bardzo krótko, zaledwie „przez trzy szabaty wyjaśniał im Pisma” (Dz 17,2). Rolę kontynuatorów misji przejęli wierni współpracownicy. Apostoł miał bowiem świadomość, że jego indywidualny bieg „w dobrych zawodach” (2 Tm 4,7; por. Ga 5,7; 1 Kor 9,26) musi przerodzić się w bieg sztafetowy, w którym będzie „musiał podać orędzie innym, aby oni go z kolei przekazali dalej” (J. Prado Flores).

CZYTAJ!
Dz 16,16-34; 17,1-10; Łk 9,18-27

Kiedy pewnego razu Jezus modlił się na osobności, a uczniowie byli razem z Nim, zapytał ich: „Co mówią tłumy? Kim według nich jestem?”. Oni odpowiedzieli: „Mówią, że jesteś Janem Chrzcicielem, inni - że Eliaszem, jeszcze inni - że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał”. Zapytał ich: „A według was, kim jestem?”. Wtedy Piotr odpowiedział: „Chrystusem Bożym”. Wówczas stanowczo im nakazał, aby nikomu tego nie mówili. Potem powiedział: „Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć, będzie odrzucony przez starszych, wyższych kapłanów i nauczycieli Pisma, zostanie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie”. Do wszystkich zaś mówił: „Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się wyprze samego siebie, niech codziennie bierze swój krzyż i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce ocalić swoje życie, straci je; a kto straci swoje życie z mojego powodu, ten je ocali. Jaka z tego korzyść dla człowieka, jeśli zdobędzie cały świat, a siebie samego zatraci albo skrzywdzi? Kto bowiem wstydzi się Mnie i moich słów, tego i Syn Człowieczy będzie się wstydził, kiedy przybędzie w chwale swojej i Ojca, i świętych aniołów. Naprawdę mówię wam: Niektórzy z was nie umrą, dopóki nie zobaczą królestwa Bożego”.

Dodaj :. odnalezione przez ciebie teksty paralelne do rozważanego fragmentu Ewangelii.


ROZWAŻ!

Apostoł narodów z czasem stworzył prawdziwą szkołę misjonarzy – zwartą ekipę pomocników i ewangelizatorów, których systematycznie przygotowywał do posługi w gminach lokalnych, niektórym wyznaczał specjalne zadania (Ef 6,21; 2 Tm 4,20; 1 Tes 3,1-3). Jednym z najwierniejszych współpracowników, niestrudzonym towarzyszem w podróżach i cierpieniach był Sylas (Dz 15,22-34). Imię Silas to zgrecyzowana forma hebr. Szeila, Saul (z aram. še’ila’ – „wyproszony (u Boga)”). Był on judeochrześcijaninem, obywatelem rzymskim, pełniącym ważne funkcje w gminie jerozolimskiej (Dz 16,37n). Po wypełnieniu misji w Jerozolimie musiał wrócić do Antiochii i przyłączył się do Apostoła narodów, który w międzyczasie zrezygnował ze współpracy z Janem Markiem (Dz 15,40). Wiadomo też, że był z Pawłem w Likaonie, we Frygii, krainie Galickiej, w Myzji; dotarł również do Macedonii. W Filippi został wraz z Pawłem uwięziony (Dz 16,19-24). Po cudownym uwolnieniu przybyli do Tesaloniki (Dz 17,1), gdzie cieszyli się wielkimi sukcesami ewangelizacyjnymi, ale musieli również sprostać wielkim trudnościom (Dz 17,4-6). Tam też rozeszły się ich drogi: Sylas pozostał w Berei, podczas gdy Paweł udał się do Aten (Dz 17,10; 17,13-15). Ponownie spotkali się w Koryncie (Dz 18,5; 2 Kor 1,19). O dalszych losach Sylasa wiadomo jedynie, że był przy Pawle w czasie pisania Pierwszego i Drugiego Listu do Tesaloniczan (1 Tes 1,1; 2 Tes 1,1).
Według tradycji Sylas był również współpracownikiem Piotra. On to – pod imieniem Sylwan – był redaktorem Pierwszego Listu Piotra i odbył w jego imieniu podróż po Azji Mniejszej. Apostoł uważa go za brata godnego zaufania i przez niego dodawał otuchy braciom i zapewniał ich o potrzebie wytrwałości (por. 1 P 5,12). Dalsze jego losy są nieznane. W martyrologium łacińskim Sylas występuje pod datą 28 listopada. Euzebiusz z Cezarei wspomina w swej Historii Kościelnej o Sylwanie, biskupie Gazy i 39 towarzyszach, którzy ponieśli śmierć męczeńską w kopalni miedzi w Fano. Rufin dodaje, że towarzyszami biskupa byli duchowni, a Sylwan otrzymał święcenia biskupie właśnie tam w kopalni pośród swoich towarzyszy (por. H. Fros, F. Sowa, Księga imion i świętych, t. 5, s. 339).
W szkole wielkich Apostołów Sylas uczył się przepowiadania kerygmatu, właściwej interpretacji Pisma. Na ich wzór później sam tłumaczył i przekonywał, że „Chrystus musiał wiele wycierpieć i zmartwychwstać. «Tym Chrystusem jest Jezus (…)» (Dz 17,3).
Oto zasadnicze przesłanie Ewangelii! Tego zwięzłego kerygmatu uczył uczniów Jezus od początku swojej publicznej działalności. Głoszenie kerygmatu to właściwie nieustanna próba odpowiedzi na pytanie: Kim jest Jezus? Kim On jest dla mnie?
Nie można wyruszyć w podróż ewangelizacyjną ku „Jeruzalem [i] aż po krańce ziemi” (Dz 1,8) jeśli się wpierw nie odpowie na pytanie: W czyje Imię ruszam w drogę? Kogo mam głosić?
Ewangelizacja wiąże się z rozpoznaniem Jezusa Chrystusa i podjęciem Jego wyzwania: „Idźcie więc i pozyskujcie uczniów we wszystkich narodach!” (Mt 28,19). Słowo „iść” bądź „idąc” (przechodzić) staje się nicią przewodnią opowiadania, postulatem ewangelizacji. Do tej pory ludzie przychodzili do Jezusa, „aby Go słuchać i zyskać uzdrowienie ze swych chorób” (Łk 6,18); teraz On sam wybiera i posyła tych, którzy mają zostawić wszystko i „iść za [Nim]” (Łk 9,23). Stąd też tak ważna jest lekcja w Cezarei Filipowej (Banias). Tam u źródeł Jordanu, jak u źródeł chrztu, rozpoczyna się droga chrześcijanina. Wszystko zaś rozgrywa się w atmosferze wyciszenia i modlitwy: „Kiedy pewnego razu Jezus modlił się na osobności, a uczniowie byli razem z Nim…” (Łk 9,18).